Fleming Ian Szpieg, który mnie kochał (2)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Ale nie po to, żeby usiąść, martwićsię i wegetować.Wybieram się tam po przygody i odkrycia.Przejdęcałą Amerykę razem z jesienią, zarabiając po drodze jako kelnerka,pilnująca dzieci, recepcjonistka, aż znajdę się na Florydzie i tamzałatwię sobie pracę w jakiejś gazecie i będę się wygrzewała nasłońcu aż do wiosny.A potem się zastanowię, co dalej.Skoro się już zdecydowałam, szczegóły mego planu pochłonęłymnie, wypierając udrękę, a przynajmniej trzymając ją na dystans iznieczulając mnie na poczucie grzechu, hańby i klęski.Udałam sięna Pall Mail do American Automobile Association, zapisałam się idostałam potrzebne mapy, omówiłam sprawę transportu.Ceny uży-wanych samochodów byty w Ameryce zbyt wysokie, podobnie jakkoszta ich eksploatacji; nagle zapaliłam się do myśli o skuterze.Zpoczątku śmieszny wydał mi się pomysł wypuszczenia się na wielkietranskontynentalne autostrady czymś tak malutkim, a potem przewa-żyła myśl o stałym przebywaniu na świeżym powietrzu, o wydajno-ści poniżej trzech litrów na sto kilometrów i że będę podróżowaćprawie bez bagażu, nie troszcząc się o garażowanie i (powiedzmysobie szczerze) wywołując, gdziekolwiek się pokażę, pewnego ro-dzaju sensację; a diler na Hammersmith dokonał reszty.Miałamtrochę pojęcia o mechanice (w Ameryce Północnej każde dzieckowychowuje się na samochodach) i rozważyłam atrakcje małegomodelu sto dwadzieścia pięć centymetrów sześciennych i mocniejzbudowanego, szybszego sto pięćdziesiąt centymetrów sześciennychGran Sport.Oczywiście poleciałam na ten sportowy z jego wspania-łym przyśpieszeniem i maksymalną prędkością bliską stu kilome-trów.Paliłby około trzy i pól litra na setkę, a nie dwa i osiem jak tenmniejszy, ale powiedziałam sobie, że benzyna jest w Ameryce tania iże nie mogę oszczędzać na szybkości, w przeciwnym razie będę nato południe jechać przez całe miesiące.Diler nie posiadał się z za-chwytu.Podkreślił, że w razie niepogody, albo jeśli się zmęczę,mogę po prostu nadać go na pociąg.On zaś mógłby obniżyć cenę,wynoszącą sto dziewięćdziesiąt funtów, o jakieś trzydzieści funtówpodatku od zakupów, dostarczając ten skuter wprost na statek, któryprzewiezie go do Kanady w ciągu dziesięciu dni.W ten sposób uzy-skałabym dodatkową sumę na części zamienne i luksusowe akceso-ria.Nie trzeba mnie było do tego zmuszać.Przejechaliśmy się paręrazy po estakadzie, diler siedział za mną, a vespa mknęła jak ptak iprowadziła się łatwo jak rower.Więc podpisałam dokumenty, kupi-łam na siedzenie i koło zapasowe, pokrowiec ze skóry lamparta,stylowe kołpaki de luxe na koła, lusterko wsteczne, bagażnik, białetorby boczne, świetnie pasujące do srebrzystej karoserii, sportowąowiewkę z pleksiglasu i biały hełm ochronny, który sprawił, że po-czułam się jak Pat Moss.Diler udzielił mi też kilku dobrych rad natemat ubrania, tak że poszłam i kupiłam sobie w domu towarowymbiały kombinezon z mnóstwem suwaków, wielkie gogle obramionemiękkim futrem i dość efektowną parę czarnych skórkowych ręka-wic motocyklowych na podszewce.Następnie zasiadłam w swoimhotelu nad mapami i zaplanowałam trasę na pierwszy odcinek drogiz Quebecu.Potem zabukowałam sobie najtańszy przelot liniamiTrans-Canada do Montrealu; zadepeszowałam do ciotki Florence; wpiękny poranek pierwszego września odleciałam.Dziwnie i rozkosznie było wracać po upływie niemalże sześciulat.Ciotka powiedziała, że nie poznaje mnie, a ja z trudem poznałamQuebec.Kiedy wyjeżdżałam, twierdza wydawała mi się ogromna imajestatyczna.Teraz wyglądała jakby ogromna zabawka postawionaw Disneylandzie.Była przytłaczająca, a teraz przyszło mi zauważyć,bez krzty szacunku, że wygląda jak zrobiona z papier-m�ch�.Nato-miast heroiczne starcia między religiami, w których ongiś wydawałomi się, że zostanę zmiażdżona, i przepastne rozłamy pomiędzyCanadiennes a całą resztą zredukowały się do wymiaru jakiegośwykłócania się o miechy kościelne.Na wpół ze wstydem stwierdzi-łam, że gardzę wrzaskliwą parafiańszczyzną tego miasta, zamieszku-jącym je zaprzałym chłopstwem i przenikającymi wszystko wyzie-wami snobizmu i drobnomieszczaństwa.Nic dziwnego, że ja, oddziecka wyrosła w tym wszystkim, nie byłam odpowiednio wyposa-żona do wielkiego świata na zewnątrz! Cud, że w ogóle udało mi sięprzetrwać.Starannie ukrywałam te refleksje przed ciotką, choć podejrze-wam, że wysoki połysk, jaki nadało mi oszlifowanie w Europie,zaskakiwał ją i szokował w nie mniejszym stopniu.Dla niej z pew-nością byłam już ta miastowa, bez względu na to, jak naiwna i nie-zgrabna czułam się w środku, więc zarzucała mnie pytaniami mają-cymi określić, jak głęboko się to we mnie wżarło i do jakiego stopniaskalało mnie hulaszcze życie, jakie musiałam prowadzić.Gdyby siędowiedziała prawdy, zemdlałaby, więc przezornie zapewniłam ją, żemimo pewnych flircików powracam z tych szkarłatnych stolic za-morskich nie uszczknięta i z niezajętym sercem.Nie.nawet prze-lotnego narzeczeństwa.Ale skądże.nawet student (mogłam stwier-dzić to z czystym sumieniem) nie oświadczał mi się i nie pozostawi-łam za sobą żadnego chłopca.W to chyba nie uwierzyła.Podziwiała,jak pięknie wyglądam.Zrobiła się ze mnie une belle fille.Najwi-doczniej rozwinęło się u mnie beaucoup de temperament (francuskieufemizm, znaczący tyle co sex appeal) albo przynajmniej jegopozór i wydało jej się niewiarygodne, ażeby w wieku dwudziestutrzech lat nie pojawił się w mym życiu jakiś mężczyzna.Przeraziłyją moje plany i nakreśliła mi grozę budzący obraz niebezpieczeństwoczekujących mnie w drodze.W Ameryce jest pełno gangsterów.Zostanę ogłuszona gdzieś na autostradzie i ravag�e.Tak czy owakdamie nie wypada podróżować na skuterze.I spodziewa się, że przy-najmniej będę jezdziła, siedząc bokiem po damsku, a nie okrakiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony