Pancol Katherine Żółte oczy krokodyla(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nawet nie potrafię tegonazwać.Nie potrafię.Popatrzyła na siostrę.Na poważną twarz siostry.Ona wie.Nie wiem, jak sięjej to udaje.Moja młodsza siostra stała się taka dorosła.Muszę przestać o tym myśleć.Nadejdzie lato, wyjedziemy do Deauville.Alexandre urośnie.Teraz zajmuje się nim Philippe.Nie muszę się już o niegotroszczyć.Roześmiała się w duchu.Nigdy się o niego nie troszczyłam, troszczęsię wyłącznie o siebie.Jesteś śmieszna, moja droga, kiedy próbujesz myśleć,twoje myśli nie trzymają się pionu, nie idą bardzo daleko, chwieją się, walą.Skończę jak Pani Matka.Będę się tylko starała mniej pluć jadem.Zachowaćnieco godności w tym nieszczęściu, które uszyłam punkt po punkcie.Sądziłamna początku, że życie będzie dla mnie lekkie i słodkie; wszystko za tymprzemawiało.Unosiłam się na wstęgach życia, a one w końcu spętały mnieśmiertelnym węzłem.- Nie pomyślałaś o tym, że wyrządzisz dużo zła dookoła?Słowa Jos�phine zabrzmiały niemiło w jej uszach.Po co używać takichstrasznych słów? Czy nuda nie była wystarczającym wyjaśnieniem? Nie, trzebabyło jeszcze dodać do niej słowa! Skończyć z tym raz na zawsze? Myślała otym, patrząc na okno w gabinecie.Koniec z wstawaniem rano, koniec zmówieniem co ja dzisiaj będę robić, koniec z ubieraniem się, koniec z czesaniemsię, koniec z udawaniem, że rozmawia się z synem, z Carmen, z Babette, zPhilippe'em.Koniec rutyny, koniec ponurej powtarzalności rutyny.Został jejjeden ozdobnik: książka, której nie napisała, ale odpryski chwały i sukcesuciągle jeszcze na nią spadały.Jak długo jeszcze? Nie wiedziała.Potem.Potemzobaczy.Potem będzie nowy dzień, nowa noc.Podejdzie do nich pojedynczo izłagodzi je tak, jak będzie umiała.Nie miała siły o tym myśleć.Powtarzałasobie, że może pewnego dnia dawna Iris, triumfująca, pewna siebie kobietawróci i wezmie ją za rękę, szepcząc: Nic nie szkodzi, zrób się na bóstwo i idz doprzodu.Udawaj, naucz się udawać.Problem - westchnęła - polega na tym, żeciągle jeszcze myślę.Jestem słaba, ale jeszcze myślę, dobrze byłoby wcale niemyśleć.Jak Berangere.Jeszcze czegoś chcę, czegoś pragnę, pełna nadziei,pragnienia dążę jeszcze do innego życia, którego nie mam siły zbudować aninawet sobie wyobrazić.Mieć mądrość pozwalającą skupić się na sobie,oszacować słabe siły, powiedzieć sobie, no tak, mam siły za trzy grosze i niewięcej, trzeba się z tym pogodzić.Ale z pewnością jest za wcześnie, nie jestemgotowa do tego, by zrezygnować.Otrząsnęła się.Nie znosiła słowa rezygnacja".Co za straszne słowo!Jej wzrok znowu spoczął na siostrze.Miała o wiele mniej talentów niż ja, gdyprzyszła na świat, a dobrze sobie radzi.%7łycie jest drobiazgowe.Tak jakbyprosiło o rachunek, liczyło, co dało, a co dostało, i przedstawiało podsumowanie.- Nawet Hortense już mnie nie odwiedza - rzuciła w ostatnim porywie czegoś,co mogła jeszcze nazwać zainteresowaniem życiem.- A rozumiałyśmy się takdobrze.Pewnie też budzę jej niesmak!- Uczy się do matury, Iris.Pracuje jak szalona.Chce zdać maturę zwyróżnieniem, znalazła szkołę projektowania mody w Londynie na przyszłyrok.- Ach! Więc naprawdę chce pracować.Myślałam, że to słowa rzucone nawiatr.- Bardzo się zmieniła, wiesz.Nie posyła mnie na drzewo jak wcześniej.Złagodniała.- A u ciebie w porządku? Ciebie też często nie widuję.- Pracuję.Wszyscy w domu pracujemy.Panuje u mnie bardzo naukowaatmosfera.Jej filuterny śmiech zmienił się w ufny, czuły uśmiech.Iris odgadła lekkośćwesołej, szczęśliwej kobiety i zapragnęła ponad wszystko znalezć się na jejmiejscu.Przez moment chciała zapytać: Jak ty to robisz, Jos�phine, lecz niechciała poznać odpowiedzi.Nie powiedziały sobie nic więcej.Jos�phine wyszła, obiecując, że znowu ją odwiedzi.Jest jak ścięty kwiat -pomyślała wychodząc.- Trzeba by zasadzić ją na nowo.%7łeby Iris sięukorzeniła.O korzeniach nie myśli się, kiedy jest się młodym.Przypominają sięnam około czterdziestki.Kiedy nie można już liczyć na poryw i zapał młodości,kiedy zaczyna brakować energii, uroda niepostrzeżenie więdnie, podsumowujesię to, co się udało i co się nie udało, wtedy wracamy do korzeni i nieświadomieczerpiemy z nich nową energię.Bezwiednie opieramy się na nich.Zawszeliczyłam na siebie, na swoją mrówczą pracę, w najgorszych chwilach miałampracę habilitacyjną do napisania, badania naukowe, wykłady, mój kochany XIIwiek, który był przy mnie i mówił: Wytrzymaj.Eleonora była moimnatchnieniem i wyciągała do mnie rękę!Zaparkowała przed blokiem i wyjęła zakupy, które zrobiła przed pójściem doLuki.Miała czas, żeby przygotować kolację, Gary, Hortense, Zo� wrócą za jakąśgodzinę.Wsiadła do windy obładowana sprawunkami, z żalem pomyślała, żezapomniała wyjąć kluczy, będzie musiała położyć wszystkie torby na ziemi.Szła, starając się na oślep znalezć kontakt.Pod drzwiami stała kobieta, która na nią czekała.Z trudem starała sięprzypomnieć sobie, do kogo jest podobna, a potem w głowie zadzwięczał alarm ipojawił się czerwony trójkąt: Mylene! Manikiurzystka z salonu fryzjerskiego,kobieta, która wyjechała z jej mężem, kobieta z łokciem w czerwonej bawełnie.Wydawało jej się, że minęły wieki od czasu, gdy z wściekłością narysowałaczerwony trójkąt, który wystawał przez drzwi samochodu.- Mylene? - spytała niepewnym głosem.Kobieta skinęła głową, poszła za nią, pomogła zebrać z ziemi pakunki, którespadły, gdy Jos�phine szukała kluczy.Usiadły w kuchni.- Muszę przygotować kolację dla dzieci.Niedługo wrócą.Mylene uczyniła gest, jakby chciała wyjść, ale Jos�phine ją zatrzymała.- Mamy czas, wie pani, nie wrócą wcześniej jak za godzinę.Napije się paniczegoś?Mylene potrząsnęła głową i Jos�phine dała jej znak, by nie ruszała się zmiejsca, podczas gdy ona wypakowywała zakupy.- Chodzi o Antoine'a, tak? Coś mu się stało?Mylene skinęła głową, jej ramiona zaczęły drżeć.Jos�phine wzięła ją za ręce i Mylene wybuchnęła płaczem na jej ramieniu.Jos�phine kołysała ją dłuższą chwilę. Nie żyje, tak?" Mylene wydusiławstrząsane szlochem tak" i Jos�phine przytuliła ją mocniej.Antoine nie żyje, toniemożliwe.i również zaczęła płakać, i we dwójkę płakały, obejmując się.- Jak to się stało? - spytała Jos�phine, prostując się i wycierając oczy.Mylene opowiadała.O hodowli, krokodylach, panu Yangu, Pongu, Ming,Bambim [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony