[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gaebril zdawał się z przyjemnością ich słu-chać, siedząc na swoim wysokim krześle przed kominkiem, ze skrzyżowanyminogami i uśmiechem zadowolenia na twarzy.Alteima zaczęła nosić raczej śmiałesuknie, Morgase musi jej zwrócić na to uwagę.Miała niejasne wrażenie, że jużo tym wcześniej pomyślała.287 Nonsens.Gdyby tak było, już bym z nią porozmawiała .Potrząsnęła głową, zdając sobie sprawę, że całkowicie zapomniała o młodymoficerze, który przecież zaczął coś mówić i przerwał, kiedy zorientował się, że gonie słucha. Opowiedz mi raz jeszcze.Zamyśliłam się.I wstań.Podniósł się, z twarzą wykrzywioną gniewem, spojrzał na nią płonącymi oczy-ma, po czym natychmiast spuścił wzrok.Powiodła wzrokiem za jego spojrzeniemi zarumieniła się, jej suknia była doprawdy wycięta wyjątkowo nisko.Ale Gaebrillubił, jak takie nosiła.Pomyślawszy o nim, natychmiast przestała się przejmować,że oto niemalże naga przyjmuje jednego ze swoich oficerów. Tylko krótko powiedziała lakonicznie. Tak on się ośmielił patrzeć na mnie w ten sposób? Powinnam go kazać wy-chłostać . Cóż to za ważne wieści, skoro sądzisz, iż możesz wejść do mojego salo-nu niczym do tawerny? Jego twarz pociemniała, ale czy to z jak najbardziejstosownego wstydu, czy z gniewu, nie potrafiła stwierdzić. Jak on śmie się gniewać na swoją królową? Czy temu człowiekowi wydajesię, że nie mam nic innego do roboty nizli słuchać tego, co on ma do powiedze-nia? Bunt, moja królowo powiedział bezbarwnym głosem i natychmiastwszystkie myśli o gniewie i spojrzeniach ulotniły się. Gdzie? W Dwu Rzekach, moja królowo.Ktoś wzniósł stary sztandar Manetheren,Czerwonego Orła.Dziś rano przybył posłaniec z Białego Mostu.Morgase zabębniła palcami po książce jej myśli od dawna nie były tak jasne.Coś na temat Dwu Rzek, jakaś iskra w pamięci, której nie potrafiła rozdmuchaćna tyle, by wybuchnęła płomieniem wspomnienia.Tamten region ledwie możnabyło nazwać częścią Andoru i to już od wielu pokoleń.Ona i trzy królowe przednią miały ogromne trudności z utrzymaniem choćby minimum kontroli nad górni-kami i hutnikami z Gór Mgły, ale nawet tego minimum nie udałoby się zachować,gdyby istniała jaka inna droga transportu metali, która nie przebiegałaby przezAndor.Wybór między złotem, żelazem oraz innymi metalami z kopalń, a wełnąi tytoniem z Dwu Rzek nie był trudny.Jednak otwarty bunt, nawet w tej częścidomeny, którą władała wyłącznie na mapie, mógł rozprzestrzeniać się niczym po-żar lasu do miejsc, które były faktycznie w jej posiadaniu.Poza tym Manetherenzniszczone podczas Wojen z Trollokami, Manetheren z legend i opowieści, wciążbyło żywe w umysłach niektórych ludzi.A zresztą Dwie Rzeki były jej.Nawet je-śli już od tak dawna pozwolono im iść swoją własną drogą, wciąż stanowiły częśćkrólestwa. Czy lord Gaebril został już poinformowany? Oczywiście, że nie.Prze-cież najpierw przyszedłby do niej z wieściami i propozycjami, co należy dalej288 począć.Jego propozycje były zawsze wyjątkowo celne. Propozycje? W jakiś sposób zdało jej się, że przypomina sobie, jak on mówi jej, co marobić. To było, rzecz jasna, niemożliwe. Został, moja królowo. Głos Tallanvora wciąż był wyprany z emocji,w przeciwieństwie do twarzy, na której dalej tlił się gniew. Zmiał się.Powie-dział, że z tymi Dwoma Rzekami są same kłopoty i że będzie trzeba pewnego dniacoś z tym zrobić.Nazwał całą tę sprawę drobną niedogodnością, która będzie mu-siała poczekać, aż załatwione zostaną ważniejsze problemy.Książka spadła na posadzkę, kiedy Morgase poderwała się z krzesła.Miaławrażenie, że w przelocie widzi pełny satysfakcji uśmiech Tallanvora, gdy prze-mykała obok niego.Od służącej dowiedziała się, gdzie może znalezć Gaebrila,pomaszerowała więc prosto na otoczony kolumnami dziedziniec z marmurowąfontanną i basenem pełnym kwiatów lilii oraz ryb.Było tam chłodniej, więcejcienia.Gaebril siedział na szerokiej białej balustradzie fontanny, otoczony przez lor-dów i damy.Rozpoznała mniej niż połowę twarzy.Ciemnowłosy, o kwadratowymobliczu Jarid z Domu Sarand oraz jego kłótliwa żona z włosami barwy miodu, Ele-nia.Ta wdzięcząca się Arymilla z Domu Marne i jej puste brązowe oczy zawszeszeroko otwarte w udawanym zainteresowaniu, a także kościsty, obdarzony twarząkozła Masin z Domu Caern, który napastował wszystkie kobiety, jakie udało musię przyprzeć do ściany, mimo że na głowie miał już tylko rzadkie kępki siwychwłosów.Naean z Domu Arawn, jak zwykle z paskudnym grymasem szpecącymjej delikatną urodę, oraz Lir z Domu Baryn, nędzna żmija, na dodatek jeszczez mieczem przy boku, i Karind z Domu Anshar, z tym samym pustym spojrze-niem, o którym ktoś kiedyś powiedział, że pogrzebało trzech mężów
[ Pobierz całość w formacie PDF ]