[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- To zguba twoja! Nie bacz nań, konstablu.Jestobłąkany.- Nie martw się, dobry człecze, o moje nań baczenie, bo baczyć nań wcale nie mam chęci.Chciałbymtylko dać mu jaką taką nauczkę - zwrócił się do jednego z pachołków i zawołał: - wsyp temu małemuidiocie ze dwa lub trzy bizuny, tak sobie, na próbę i ku poprawie manier!- Pół tuzina lepiej mu posłuży - zaproponował rycerz Hugon, który przed chwilą nadjechał konno, abyrzucić okiem na wymiar sprawiedliwości.Król został pojmany.Nie bronił się nawet, bo sparaliżowała go sama myśl o potwornej zniewadze, któramiała pohańbić jego świętą osobę.Historia zna już przypadek, gdy smagano biczami królaangielskiego.Straszną więc była myśl, iż on - Edward - ma zapisać równie haniebną kartę.Miłościwypan znalazł się w położeniu bez wyjścia.Musiał albo przyjąć karę, albo też błagać o jej darowanie.Trudny to wybór! Ha, odbierze jednak plagi! Królowi wolno tak postąpić, lecz król nie może błagać!Tymczasem jednak Miles rozwiązał trudności.- Puśćcie to dziecko, psy bez serca - powiedział.- Czy nie widzicie, jak mały jest i wątły? Puśćcie go.Jaodbiorę zań karę.- Na Boga, przednia myśl i dzięki ci za nią! - zawołał rycerz Hugon, a twarz zajaśniała mu złośliwąuciechą.- Puśćcie małego żebraka i miast jemu wyliczcie tuzin temu oto drabowi - uczciwy tuzin, aleszczodrą ręką.Król miał zamiar zaprotestować energicznie, lecz rycerz Hugon uciszył go nieodpartym argumentem:- Pięknie! Gadaj, ile chcesz.Wyłuszcz wszystko, co ci leży na sercu! Pomnij jednak, że za każde twesłowo on odbierze dodatkowo sześć plag.Hendona uwolniono z dyb i obnażono mu plecy, kiedy zaś kańczug poszedł w ruch, biedny małymonarcha odwrócił twarz i niegodnym swego majestatu łzom pozwolił płynąć obficie po licu.- Ach, zacne, waleczne serce! - rzekł do siebie.- Ten dowód lojalności nie ujdzie nigdy mej pamięci.Janie zapomnę!.Nie zapomną i oni! - dodał z pasją.Im dłużej rozmyślał, tym wyżej oceniałwielkoduszny czyn Hendona i tym bardziej był wdzięczny wiernemu słudze.Niebawem począł znowuprzemawiać do siebie:- Godnie pełni swe obowiązki ten, kto chroni swego władcę od ran i być może śmierci, jako on mnieuchronił.Ale to mało! To nic! Ba! Mniej niż nic! Czy taką usługę można porównać z czynem, który ocalimonarchę od HAC
BY?Hendon nie krzyczał pod ciężkimi razami kańczuga.Chłostę znosił z iście żołnierskim hartem.Jegospokój wraz z ofiarą, jaką uczynił dla chłopca biorąc na się przeznaczoną dlań karę, budził szacuneknawet zgromadzonego wokół nikczemnego ciemnego motłochu.Stopniowo umilkły drwiny i wrzaski.Słychać było tylko odgłos uderzeń spadającego bizuna.Cisza, która narastała wokół, gdy Hendonazakuto znów w dyby, stanowiła wymowny kontrast z tak niedawnym jeszcze rozgardiaszem.Król stanąłpokornie u boku przyjaciela i szepnął mu do ucha:- Nie w mocy królów uczynić cię szlachetnym, ty wielka, dobra duszo, sprawił to bowiem �w, którywyższy jest od wszystkich królów.Ale król może dla oczu ludzkich potwierdzić twe szlachectwo -chłopiec podniósł z ziemi kańczug, lekko dotknął nim skrwawionych ramion Milesa i szepnął: - EdwardAngielski czyni cię hrabią!Hendon był wzruszony.A
zy napłynęły mu do oczu, zarazem jednak ponury komizm niezwykłej sytuacjizburzył w nim całą powagę i biedak mógł dokazać tylko tyle, że oznakom wewnętrznej wesołości niepozwolił się dobyć na zewnątrz.Ostatnim z serii groteskowych nieprawdopodobieństw wydało mu sięnagłe wyniesienie człowieka obnażonego i zbryzganego krwią z nizin pręgierza rynkowego naniebosiężne szczyty godności hrabiego."Teraz doprawdy - pomyślał - przystrojono mnie w nie ladabłyskotki.Z widmowego rycerza Królestwa Snów i Cieniów stałem się widmowym hrabią.Zbyt to górnylot dla nie opierzonych skrzydeł! Jeżeli tak dalej pójdzie, wnet niby Maik obwieszony zostanęzmyślonymi herbami i fantastycznymi ordery.Ale wysoko będę sobie cenił te bezwartościowe zaszczyty, bo nadaje mi je prawdziwa miłość.Więcejwarte moje urojone godności, które nie wymolestowane płyną z czystej ręki i poczciwego serca, niżłaski prawdziwe kupione uniżonością od wyrachowanej, wrażliwej na swe korzyści władzy".Groz
ny rycerz Hugon zatoczył łuk koniem, kiedy zaś spiął go ostrogą, milcząca żywa ściana rozstąpiłasię, by otworzyć drogę, a następnie zawarła równie cicho.Tak też pozostało.Nikt nie miał odwagi rzecsłów przychylnych dla więz
nia ani pochwalić jego męstwa, lecz sam brak obelg stanowił hołdwystarczający.Jakiś spóz
niony widz, nieświadom ostatnich wydarzeń, jął drwić z "oszusta" i ślademszyderstwa zamierzał posłać zdechłego kota, lecz tłum bez słów zwalił go z nóg i odrzucił kopniakami.Nad rynkiem zaległa znów głęboka cisza.ROZDZIAA
XXIXDO LONDYNUKiedy Hendon odbył do końca karę w dybach, wrócono my wolność przykazując, aby opuścił okolicę inigdy więcej nie wracał.Oddano mu również miecz, a także osła i muła.Hendon dosiadł swegowierzchowca i odjechał, król zaś podążył za nim.Tłum rozstąpił się, z milczącym szacunkiem otworzyłdrogę i rozproszył się po ich odjez
dzie.Miles pogrążył się wnet w myślach.Liczne pytania wielkiej wagidomagały się odpowiedzi.Co miał uczynić? Dokąd się udać? Należało wynalez
ć gdzieś możną protekcjęlub nie tylko zrezygnować z dziedzictwa, lecz również żyć nadal pod fałszywym zarzutem oszustwa [ Pobierz całość w formacie PDF ]