[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Nie trzeba.To tylko jedna godzina w tygodniu,dopóki zostanę w mieście powiedziała i doszła downiosku, że to nie jest odpowiednia chwila na prze-prowadzanie z matką poważnej rozmowy. Muszę jużiść, jeśli mam się przygotować do tej lekcji.Jeszcze razdziękuję za wspaniały prezent. Ależ nie zdążyłam ci go zapakować! Nie szkodzi.Do zobaczenia u Joanie, panie dok-torze. A może, skoro mamy zostać rodziną, będzieszmówiła mi po imieniu? 100 Nora Roberts Dobrze skinęła głową, nie czując spodziewanegobólu. Masz wielkie szczęście powiedziała do matki. Wiem przytaknęła Loretta, ściskając dłoń dok-tora.Gdy tylko za Vanessą zamknęły się drzwi, Abrahamsięgnął po chusteczkę. Przepraszam wymamrotała Loretta, ocierając łzy. Masz prawo uronić łezkę.Ale przecież mówiłem ci,że Van na pewno przyjdzie do ciebie. Ma powody, by mnie nienawidzić. Jesteś dla siebie zbyt surowa upomniał ją łagod-nie. Och, czasami wybory, których dokonujemy w życiusą takie trudne.I tak często popełniamy błędy wes-tchnęła. Tak bardzo chciałabym mieć jeszcze jednąszansę.Czy ona mi przebaczy? Potrzeba wam tylko czasu powiedział, uniósłpalcem jej brodę i delikatnie pocałował drżące ustaLoretty. Daj jej trochę czasu.Vanessa słuchała monotonnego uderzania w klawiszedo rytmu ,,Sto lat. w wykonaniu Annie.Może i dziew-czynka miała dobre ręce do grania, ale jakoś słabo ichużywała.Mała była chudziutka, miała jasne, rozwiane włosy,kościste kolana i najwyrazniej była w złym humorze.Jednak jej dłonie rzeczywiście były dość szerokie, a pal-ce, choć niezbyt ładne, to dość smukłe i wytrzymałe.Ma potencjał, pomyślała Vanessa i uśmiechnęła się dodziewczynki, by dodać jej nieco pewności siebie.Nie-stety, ten potencjał na razie gdzieś głęboko się ukrył, aleprzy odrobinie wysiłku może uda się go w niej odnalezć. Ile godzin tygodniowo ćwiczysz, Annie? spytała, Echo przeszłości 101gdy dziecko wreszcie przestało znęcać się nad instru-mentem. Nie wiem. wiczysz codziennie? Nie wiem.Vanessa zacisnęła zęby.Już zdążyła się zorientować,że to standardowa odpowiedz dziewczynki. Już od roku regularnie bierzesz lekcje gry napianinie. Nie wiem. Może ułatwimy to sobie powiedziała Vanessa,unosząc ostrzegawczo dłoń. A co wiesz?Dziewczynka wzruszyła tylko ramionami. Annie, proszę cię o szczerą odpowiedz.Czy tyw ogóle masz ochotę na te lekcje? Chyba tak wydukała, uderzając stopą o stopę. Bo mama tak chce? Sama ją o to poprosiłam odparła i zagapiła siębezmyślnie na klawisze. Myślałam, że to będzie mi siępodobać. Ale ci się nie podoba? No nie.To znaczy.czasami tak.Ale stale muszęgrać jakieś głupie melodie. Mhm Vanessa ze współczuciem pogładziła jasnągłówkę. A co byś chciała grać? Piosenki Madonny odparła mała bez chwilinamysłu. Coś fajnego dodała i spojrzała na Vanessę. Ale mój poprzedni nauczyciel uważał, że to nie jestprawdziwa muzyka. Każda muzyka jest prawdziwa oznajmiła Vanessaz przekonaniem. Mogłybyśmy zawrzeć układ. Jaki układ? podejrzliwie spytała dziewczynka. Jeśli codziennie będziesz ćwiczyła to, co ci zadam 102 Nora Roberts powiedziała Vanessa, ignorując jęk Annie to zacz-niemy grać jedną z piosenek Madonny. Naprawdę? Annie z wrażenia aż otworzyła buzię. Naprawdę, ale tylko pod warunkiem, że będzieszćwiczyć i zobaczę poprawę w przyszłym tygodniu. Zwietnie! ucieszyła się mała i rozpromieniław uśmiechu. Jak tylko powiem o tym Mary Ellen.Tomoja najlepsza przyjaciółka. Masz jeszcze piętnaście minut lekcji, zanim bę-dziesz mogła się jej pochwalić oznajmiła Vanessa,gratulując sobie w duchu rozwiązania problemu. A te-raz spróbuj to zagrać jeszcze raz.Niesamowite skupienie pojawiło się na twarzy dziew-czynki, gdy zaczęła uderzać w klawisze.Tym razemmelodia płynęła bez przeszkód.Cóż może zdziałaćniewielka zachęta, zdziwiła się Vanessa.Jeszcze godzinę po wyjściu swojej uczennicy Vanessaskładała sobie gratulacje.Uczenie małej Annie możejednak okazać się zabawne.I wreszcie będę mogłapofolgować swojemu upodobaniu do muzyki popularnej,pomyślała i parsknęła śmiechem
[ Pobierz całość w formacie PDF ]