Christer Sam Tajemnica Całunu Turyńskiego

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Co powiedziałeś?Carter odpowiada uśmiechem. Uznałem właśnie, że nie będę go teraz przesłuchiwał. Wskazuje gestem w stronę celi. Skoro już się ujawnił, to co może zrobić? Zażądać, żeby go wypuścić do domu, i udawać, żenic się nie stało? Nawet jeśli, to będziemy wiedzieli, gdzie szukać Wybawienia.Nie, zanimwejdziemy tam i zaczniemy stawiać mu zarzuty, chcę wiedzieć, kim jest, jaki jest i dlaczego siętaki stał.Idziesz ze mną na tę kawę? 144FRANCJANie ma wątpliwości, że �douard oraz korpulentny właściciel restauracji znają się juższmat czasu.Kiedy wreszcie się kończą powitalne uściski i uśmiechy, restaurator sadza swoich gościprzy stoliku, każe podać im menu.Nick czuje się jednak bardziej zaniepokojony niż głodny.Przerwa na posiłek to istne szaleństwo.Nie rozumie, jak mógł się na to zgodzić.Aleprzynajmniej naukowiec i jego żona trochę odetchną.Może jednak godzina stracona na jedzenieteraz jest lepsza od ataku serca pózniej. Powiedziałem Jean-Paulowi, że się śpieszymy oznajmia �douard. Obiecał podaćdwa swoje najwspanialsze dania w czasie krótszym niż godzina.Właściciel restauracji dotrzymuje słowa.Nigdy w życiu Nick nie jadł lepszej ryby odzaserwowanego Saumon d Ecosse T�riyaki, z kolei Ravioles de Roman et son �mulsion deFoieGras Maison złamałyby nawet najzagorzalszego wegetarianina.�douard Broussard zostawia szczodry napiwek i po kolejnej turze uścisków wychodzą naświatło słoneczne.Restaurator wręcza �douardowi kluczyki, wyjaśniając, że auto stoizaparkowane pięć metrów dalej, zaraz za rogiem Rue Bouverie.Odprowadza gości do rogu, poczym znów się ściskają.Nick nie spuszcza oczu z ulicy, a jego dłoń nie oddala się więcej niż na kilkacentymetrów od chwytu sprezentowanej mu przez Gorię beretty. Czy mógłby pan? Francuz podaje Nickowi kluczyki. Poprowadzi pan chociaż przezgodzinę? Klepie się po brzuchu. Chyba trochę za dużo zjadłem i wypiłem trochę za dużowina.Policyjny instynkt Nicka mówi: nie.Z jedną ręką na kierownicy nie da się skuteczniestrzelać.Ale może to bezpieczniejsze od jazdy autem z pijanym kierowcą. Oczywiście, ale będzie pan musiał mnie pokierować. W desce rozdzielczej jest nawigacja.Ustawiona na cel naszej podróży.Nick bierze kluczyki, a Broussardowie wślizgują się na tylne siedzenie, wyrazniezadowoleni, że mogą siedzieć obok siebie jako pasażerowie.Samochód ma automatycznąskrzynię biegów.Po ustawieniu fotela Nick czuje się świetnie za kierownicą.Kamerawspomagana przez system czujników w przednich i tylnych zderzakach wyprowadza gospomiędzy ciasno zaparkowanych aut.Nawigacja satelitarna kieruje go przez labirynt ciasnychuliczek do Rue de Valence, gdzie komputer usłużnie ostrzega przed fotoradarem za trzykilometry.Potężny dwunastocylindrowy silnik o pojemności sześciu litrów aż się prosi, żebywykorzystać jego możliwości, ale Nick posłusznie przestrzega nakazów ograniczenia prędkości.�douard daje mu drobne pieniądze, kiedy mijają płatne bramki na A7.Zaraz potem Francuz siadawygodnie, kładąc sobie na kolanach dłoń swojej żony.W lusterku wstecznym Nick widzi, żeobydwoje przysypiają.Nic w tym złego, bo mają przed sobą jeszcze około dwustu kilometrów,czyli dwóch godzin jazdy.Nick życzy im więc spokojnego snu i żałuje, że sam nie może sięzdrzemnąć.Pokonują kolejne kilometry.Po godzinie staje się jasne, że Broussardowie prześpiąpodróż do samego końca.Ruch jest niewielki.Nick zaczyna odczuwać coraz większą przyjemność z prowadzeniawspaniałej limuzyny.Jeśli któregoś dnia nie zatrudni się jako szofer, to prawdopodobnie zakierownicą tak drogiego auta siedzi ostatni raz. Gdy pojawiają się pierwsze tablice informujące o Szwajcarii, Nick zaczyna odczuwaćzmęczenie.Ustawia wylot klimatyzacji tak, żeby zimne powietrze wiało prosto na twarz, i topomaga.Krajobraz za wątłymi bezlistnymi drzewami porastającymi krawędzie autostradyzaczyna się zmieniać.Kuszące widoki lasów, jezior i gór Szwajcarii są o wiele bardziej suroweniż porośnięta bujną zielenią ziemia Francji.Zwiatła aut przed nim zaczynają nagle pulsować.Z jakiegoś powodu tworzy się korek.Powodują go zapewne niedzielni kierowcy, nieprzyzwyczajeni do jazdy autostradą.Nickzdejmuje stopę z gazu, żeby wcisnąć hamulec.Pedał wchodzi miękko, nic jednak się nie dzieje.Przyciska silniej.Słychać syk powietrza.Dotyka stopą podłogi.Samochód jedzie z tą samąprędkością.Hamulce nie działają. 145KOMISARIAT PRZY 77 ULICY, LOS ANGELESMitzi ogląda nagranie zakrwawionego mężczyzny w holu policyjnej izby zatrzymań,siedząc przy swoim biurku z kubkiem kawy przyniesionym z kantyny. Ten facet może równie dobrze nas nabierać.Pomyślałeś o tym? To niemożliwe. Zaraz, zaraz.Zapomnij na chwilę o tym, że jest stuknięty i wygląda jak ślepiec, którypróbował się ogolić brzytwą.Jedyne, co zrobił, to wyliczenie listy ofiar Niewidzialnego.Przecieżwszystkie te nazwiska były podawane w prasie. Ale nie Bass.Ona nie trafiła jeszcze do gazet. Ale mówią o niej w lokalnym radiu.Sama słyszałam dzisiaj rano. Uwierz mi, że to on.To jego szukaliśmy. Dlaczego? Bo jest religijnym świrem? Założę się, że jeśli dobrze poszukamw kościołach i świątyniach Los Angeles, to jeszcze przed południem znajdę ci kilkunastu takichsamych czubków. No dobrze.Ale mamy DNA zabezpieczone w śledztwie.Wystarczy teraz pobrać próbkęod naszego Wybawienia i porównać.Jeśli nie będą identyczne, to puścimy go wolno. Brzmi logicznie. Mitzi sięga po słuchawkę telefonu.Carter ją powstrzymuje. Nie zapominaj, że ten świrus zgłosił się do nas w prześcieradle.Takim samym, jakimotulał zwłoki swoich ofiar.Tkaninę także poddamy testom i wiem, że znajdziemy na niej więcejniż tylko ślady naszego milusińskiego.Ty dzwoń do laboratorium i do archiwum.Ja zorganizujęnam trochę więcej ludzi.I jeszcze trochę kawy? Wystarczą ludzie. Mitzi wybiera jeden z zaprogramowanych w aparacie numerów.Emalia moich zębów nie zniesie już nawet jednej dolewki.Carter wraca do swojego pokoju i chwyta za telefon.Udaje mu się przekonać sekretarkę,faceta z administracji, a także dwóch swoich wypróbowanych pomocników, Libowicza i Amisa,żeby zrezygnowali z niedzielnego wylegiwania się.Detektywów wykorzysta do zadań, którewynikną z czynności podejmowanych przez niego i Fallon.Mitzi dodzwania się w końcu do Hixa, jedynego znanego jej pracownika laboratoriumkryminalistycznego, który rzuci wszystko, żeby jej pomóc. Tom, mamy przełom w sprawie Niewidzialnego.W izbie zatrzymań siedzi facet, któryprzyszedł tam owinięty w tkaninę.Trzeba ją pilnie zbadać.Musimy też porównać jego DNAz próbką, którą już dysponujemy. Chcesz potwierdzić albo wykluczyć tożsamość? Tak, chociaż Carter jest pewien, że to sprawca.Tom Hix już dziesiątki razy widział, jak detektywi, którzy zapewniali, że dopadlisprawcę, pod koniec dnia zamieniają swoją pewność na drinka w pobliskim barze. Już jadę. Dziękuję. Mitzi przypomina sobie, czego się dowiedziała przez telefon ubiegłej nocy. I jeszcze jedno.Sprawdz, czy nie dostałeś paczki od Nicka Karakandeza z Włoch [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony