[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.A może ten człowiek wogóle lepiej wiedział niż Julian, co i jak w życiu należy robić?Zresztą, to nie sztuka wiedzieć lepiej od niego, gdy on sam w tejchwili czuje się tak całkowicie wytrącony z równowagi.Przede wszystkim dręczyło go pytanie, co się dzieje w tejchwili w szpitalu.Spojrzał na zegarek: jedenasta.A więczaledwie godzina minęła od momentu, gdy wsłuchując się zniechęcią w niefrasobliwe kukanie swego ściennego zegara,usłyszał pierwszą syrenę Pogotowia.Gdyby go jednak ktośzapytał, jak dawno się to zdarzyło, odpowiedziałby, że bardzo,bardzo dawno i że od tamtych liczonych minut minęła jużchyba cała noc, a może doba.W pierwszym odruchu postąpił zpewnością, jako lekarz, właściwie: spieszył tam, skąd szłowołanie o pomoc.Ale jego odpowiedzialność była wyższegorzędu: odpowiadał za szpital i tam powinien był niezwłoczniepodążyć, zawrócić z drogi, gdy tylko dowiedział się, co się stało.Przecież w szpitalu najbliższe godziny, ułamki sekund,decydują o życiu kilkudziesięciu ludzi.Julian Donat, dyrektorszpitala, nie zawrócił jednak z drogi.Udał się natomiast namiejsce katastrofy, tracąc cenny czas, owe minuty i sekundy,należące do ludzi, których okrwawione ciała wydobywano znadludzkim wysiłkiem spod stosów pogiętego, połamanego ipłonącego żelastwa.Uczynił zaś tak dlatego, że wśródpasażerów autobusu znajdowała się jego żona.Zdawał sobie sprawę, że teraz - choć nikt mu tego nie zarzuci,odwrotnie, wszyscy podkreślać zaczną, jak czynny i ofiarny brałudział w bezpośredniej akcji ratowniczej - czuć się będzie dokońca życia winnym każdej śmierci, która dosięgnie na terenieszpitala którąkolwiek spośród ofiar katastrofy.A czy nie dlatego nie zawrócił z drogi, wpatrzony w lunę naprzejez
dzie, że, wbrew rozsądkowi, poczuwał się doodpowiedzialności za to, co stać się mogło i co rzeczywiściestało się z Ireną? �w dziwny, pochmurny i milczący człowiek,siedzący obok przy kierownicy, którego nie znał, ale któregociemną twarz widywał czasami przelotnie na ulicy za przedniąszybą zielonej taksówki, nazwałby zapewne to, co czuł Julian,wyrzutami sumienia.Donat posiadał bystry umysł i nazbytgłęboką znajomość ludzkiej natury, aby siebie samegowprowadzać w błąd co do pobudek swego działania: gdybykochał jeszcze Irenę i gdyby pragnął jej powrotu równie mocno,jak trzy lata temu, potrafiłby się wyrzec ratowania jej życia zacenę życia innych ludzi.Stawiłby się natychmiast w szpitalu,jak to już uczynili zapewne inni lekarze, jego podwładni,spełniałby po prostu swój obowiązek mimo gorączkowej trwogio życie bliskiego człowieka.Opanował go jednocześnie tępy, złygniew.Jeden rzut oka na zmasakrowane ciało Irenyuświadomił mu: jeśli ta kobieta wyżyje, Julian nigdy nie wyznajej tego, co miał powiedzieć dzisiejszej nocy.Oto jak martwe,bezmyślnie zawieszone nie w porę nad przejazdem ramięszlabanu zadecydowało o losach jego i A
ucji.Tak się zamyślił, że nie dostrzegł, iż samochód skręcił już wszpitalne podwórze i zahamował przed głównym wejściem.- Panie doktorze!Poczuł dotyk twardej ręki na swym ramieniu.Kierowcabudził go z odrętwienia.Donat wysiadł posłusznie i na momentzastygł.Widok, który zobaczył, poraził go tak, że chciałkrzyknąć:- Ależ, proszę pana, to pomyłka! Mieliśmy jechać doszpitala.Wydało mu się bowiem, że oto znalez
li się z powrotem naprzejez
dzie.Ten sam tłum, zwarty, gęsty, milczący, wypełniałcałą niemal przestrzeń podwórza.Jak tam, i tu ludzie staliniemo, wpatrzeni w światła.Z
wiatła, w które teraz patrzyli, niebyły już jednak oślepiającymi, nierównymi smugamireflektorów lokomotywy i samochodów.Równe, łagodne, jasnepasma spływały ze szpitalnych okien, rozjaśniających wszystkiekondygnacje przysadzistego gmachu [ Pobierz całość w formacie PDF ]