[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.9Barbara Duvernet w czasie studiów przyjaz
niła się z mamą Anny.Wyszła za mą\
zaFrancuza i przed dwudziestu laty zamieszkała w Pary\
u.Mimo odległości przyjaz
ń niewygasła.Barbara często przylatywała do Nowego Jorku i za ka\
dym razem odwiedzała mamęAnny i jej rodzinę.Została nawet matką chrzestną najstarszego brata Anny, Stevena.Kiedy dowiedziała się, \
e córka przyjaciółki przylatuje do Pary\
a, nawet nie chciałasłyszeć, \
e dziewczyna będzie mieszkać w kwaterze, którą mo\
na było zarezerwować razem zkursem, i zaproponowała jej gościnę.Anna lubiła Barbarę - bardzo europejską, elegancką, zawsze pięknie pachnącą - i jejniepozornego, ale niezwykle zabawnego mę\
a, Claude'a, więc chętnie się zgodziła.Po raz pierwszy sama leciała samolotem, po raz pierwszy równie\
sama znalazła się zagranicą, i to nie w Meksyku czy na Karaibach, gdzie często spędzała wakacje z rodzicami,lecz za Atlantykiem.Nic więc dziwnego, \
e zanim zobaczyła czekających na nią Barbarę iClaude'a, czuła się zagubiona.- Jesteś zmęczona? - spytała Barbara, kiedy jej mą\
wsadzał do baga\
nika walizkę iplecak ich gościa.- Skąd, jestem w świetnej formie - odparła Anna.Mimo ośmiogodzinnego nocnegolotu czuła się świe\
a i wypoczęta.- Głodna? - dopytywała się Barbara.- Nie, jadłam śniadanie w samolocie.- Pytam, poniewa\
się zastanawiam, czy chcesz od razu jechać do domu, czywolałabyś po drodze zobaczyć trochę miasta.Anna przyznała się, \
e nie mo\
e się doczekać, kiedy zobaczy Pary\
.- Z
wietnie - powiedział Claude po angielsku.Mówił poprawnie, tyle \
e z francuskimakcentem, który wydawał się Annie niezwykle czarujący.- Zrobimy sobie zatem małąwycieczkę.Podekscytowana dziewczyna z niecierpliwością czekała, a\
zjadÄ… z autostrady Å‚Ä…czÄ…cejlotnisko Charles'a de Gaulle'a z miastem, a kiedy wreszcie znalez
li się w jego murach, wponurej dzielnicy o brzydkiej, nowoczesnej architekturze, poczuła się zawiedziona.- To jeszcze nie jest Pary\
- wyjaśniła Barbara, jakby się domyśliła, \
e córkaprzyjaciółki jest rozczarowana.- Prawdziwy Pary\
to stary Pary\
, a tam będziemy dopiero zachwilę.Niecały kwadrans póz
niej wcale nie musiała informować Anny, \
e znalez
li się w jegogranicach.Dochodziła dziewiąta rano, panował nieprawdopodobny ruch i siedzący zakierownicą Claude musiał się porządnie namęczyć, \
eby samochód posuwał się naprzód wzatłoczonych ulicach.Annie jednak wcale to nie przeszkadzało.Rozglądając się z zachwytem, z ka\
dą sekundą coraz bardziej rozumiała, co takiegojest w tym mieście, \
e przyciąga ludzi z całego świata, \
e zakochują się w nim na zawsze imarzą, by do niego wracać.Ona zakochała się w Pary\
u od pierwszego wejrzenia.Oszołomiona, przesiadała się na tylnym siedzeniu citroena, \
eby wyjrzeć to przezprawe, to przez lewe okno.Dzień zapowiadał się upalnie, ale na razie powietrze było na tylerześkie, \
e Claude wyłączył klimatyzację i opuścił szyby.- Pary\
trzeba nie tylko widzieć, ale jeszcze słyszeć i czuć - powiedział, odwracającsię do Anny.Domyśliła się, co ma na myśli.W godzinach szczytu w kilku milionowym mieście niesposób uniknąć zapachu spalin i szumu samochodów - tak\
e w Pary\
u.Ale gdzieÅ› obok tychprzykrych oznak cywilizacji - a mo\
e ponad nimi - unoszÄ… siÄ™ inne zapachy i dz
więki, i towłaśnie one, wraz ze wspaniałą architekturą, ludz
mi, którzy \
yją i poruszają się tu w całkieminnym tempie ni\
, na przykład, w Nowym Jorku, nadają miastu niepowtarzalną atmosferę.- A jednak jesteś głodna - powiedziała Barbara.Zobaczyła, \
e Anna, wykorzystującchwilę, kiedy samochód zatrzymał się na światłach, wystawia głowę przez okno i rozkoszujesię zapachem croissantów, dochodzącym z pobliskiej boulangerie.- Nie, naprawdę - odparła Anna.- Ale pachnie tak cudownie, \
e nie byłam w stanie sięoprzeć.- Mo\
emy się zatrzymać i wstąpić gdzieś na cafe au lait i croissanty - zaproponowałClaude.Z boulangerie właśnie wychodziła dziewczyna z bagietką pod pachą.Kiedy otwieraładrzwi, w powietrzu rozniósł się jeszcze bardziej intensywny zapach.Propozycja Claude'a byłakusząca, ale Annie trochę szkoda było czasu na zatrzymywanie się.- Rue de Rivoli - powiedziała Barbara, kiedy z wąskiej uliczki wjechali w szerszą ibardziej okazałą.- Poznajesz? - spytała, widząc, \
e Anna z ciekawością przygląda sięzabytkowemu, dostojnemu budynkowi, obok którego przeje\
d\
ali.Nie mo\
na go było pomylić z \
adnym innym.- To Luwr! - zawołała dziewczyna, podniecona.- Brawo - pochwaliła ją Barbara.Choć Anna wiedziała, \
e przyjaciółka mamy nie miała złych intencji, poczuła sięlekko ura\
ona posÄ…dzeniem, \
e mogłaby nie rozpoznać najbardziej znanej budowli stolicyFrancji.Kiedy przeje\
d\
ali obok słynnej szklanej piramidy, która wzbudziła w Pary\
u tylekontrowersji, wykorzystała okazję, by udowodnić, \
e nie jest ignorantkÄ….- O, Dziedziniec Napoleona! - rzuciÅ‚a, po czym dodaÅ‚a po francusku: - CourNapoléon.Barbara spojrzaÅ‚a na niÄ… z podziwem.- Z
wietnie się orientujesz.- Claude zerknął na Annę przez ramię.- To miłe, \
e sąrównie\
inni Amerykanie, a nie tylko tacy, którzy przyje\
d\
ajÄ… do Pary\
a, stają na Place de laBastille i pytają, gdzie jest Bastylia.Dziewczyna roześmiała się.- To \
art, prawda?Barbara odwróciła się i pokręciła głową.- Niestety, nie.Mam przyjaciółkę, która oprowadza amerykańskie wycieczki, i wiemod niej, \
e takie sytuacje zdarzajÄ… siÄ™ bardzo czÄ™sto.- Trudno mi w to uwierzyć.- A jednak to prawda - powiedziaÅ‚a Barbara.- Rue du Faubourg St.Honoré.-wyszeptaÅ‚a z nabo\
ną czcią, kiedy stanęli na skrzy\
owaniu.Claude, który przed chwilą włączył migacz, sygnalizując, \
e zamierza skręcić wprawo, pokręcił głową i wyłączył go.- Chciałeś pojechać w prawo - zauwa\
yła jego \
ona.- Ale się rozmyśliłem.- Dlaczego?- Bo nie znoszę tej ulicy.Jeślibym został merem Pary\
a, kazałbym ją wyburzyć.Tak,to wspaniały pomysł! - zawołał.- Gdyby kandydat na mera zapowiedział, \
e po wygraniuwyborów zma\
e rue du Faubourg St.Honoré z mapy miasta, gÅ‚osowaliby na niego wszyscymieszkaÅ„cy pÅ‚ci mÄ™skiej.- Tylko ci pozbawieni smaku - skwitowaÅ‚a Barbara.- BÅ‚agam ciÄ™, chérie, skręć wprawo.PowiedziaÅ‚a to gÅ‚osem tak sÅ‚odkim, \
e mÄ…\
nie miał wyjścia i musiał spełnić jejprośbę.- Co jest nie tak z tą ulicą? - zainteresowała się Anna.- Co?! Zaraz sama zobaczysz - odparł Claude.Sprawiał wra\
enie bardzoprzygnębionego, ale jego \
ona odwróciła się, uśmiechnęła i puściła oko do córki przyjaciółki.- Proszę! - powiedział, pokazując sklep z wytwornymi markizami.Anna spojrzała na szyld.- Lanvin Femme - przeczytała.- No właśnie! - rzucił, bezradnie rozkładając dłonie.- Nie puszczaj kierownicy - upomniała go \
ona, po czym odwróciła się i znów puściłaoko do Anny [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

lunamigotliwa.htw.pl