[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Inni, jak ty, zgłębią osobowość.Mała rzecz.W obu przypadkach dostaniecie to, co dostaniecie&To, co chcę, żebyście w ciągu tej pierwszej części tego dnia zrobili, touświadomienie sobie, jaką rzecz wybieracie, aby wejść z nią w kontaktw czasie procesu prawdy.Chodzi o to, że jego celem nie jest uczynie-nie was lepszymi.To jest okazja, abyście odkryli, że zawsze tworzyciepojęcia, i żebyście po prostu byli ze swoim przeżyciem.Chcę, abyściewybrali jakąś trwałą, powracającą rzecz, jakąś zaporę, jeśli możemyto nazwać.To może być emocja, to może być wrażenie cielesne, tomoże być punkt widzenia, to może być działanie, powtarzające się,które odbieracie jako trwałe, choć próbujecie je zmienić.922.Dzień DrugiI ja nie chcę, żebyście brali coś, co nadal jest w waszym systemie prze-konań.Wejdz
cie z tym w kontakt.Odnajdz
cie istnienie tego czegośw waszym ciele i w waszym realnym przeżyciu.Nie chcę, żebyście,będąc romantycznymi bohaterami, wybierali jako swój temat  nie-sprawiedliwość albo  społeczne upośledzenie , czy też, będąc reli-gijnymi dupami wołowymi, powiedzieli mi, że wybraliście  grzech.Chcę, żebyście mieli dobre, solidne, konkretne tematy:  ból w prawym�zorchu� ,  uczucie mdłości związane z oglądaniem mojego męża , szczękanie zębów, kiedy mam wygłosić mowę.Tak, Kirsten? Mam dwadzieścia sześć lat i myślę, że moim  czymś jest artre-tyzm, który mam w rękach i kolanach od kilku lat.[Rozgląda sięnieznacznie] W takie dni jak dzisiaj zazwyczaj leżę w łóżku z bole-śnie spuchniętymi stawami.Moja matka także to ma.To dziedzicz-ne.W tej chwili naprawdę odczuwam duży ból. Dziedziczne, mówisz? Tak, moja matka też to miała, ma to też teraz. Drobne ciałoKirsten jest nieco skrzywione, szyja pochylona do przodu.Mikrofontrzyma w prawej dłoni.Jest spięta i zdenerwowana. Gdzie czujesz ból, Kirsten? W lewej ręce i barku. Gdzie? Gdzie dokładnie?Przez chwilę Kirsten zdaje się nie rozumieć pytania i rozgląda sięw poszukiwaniu pomocy. Chodzi ci o to, w którym miejscu w mojej lewej ręce? Właśnie. W środkowym i serdecznym palcu lewej dłoni.Wewnątrz kostek.Są spuchnięte. Opisz ból, jaki odczuwasz. Opisać ból? Tak.93Luke RhinehartKobieta się waha. Cóż, to jest taki palący ból, kiedy poruszampalcami.Palenie jest wewnątrz kostek, a za każdym razem, kiedyporuszam lewym barkiem, czuję tam ból.[Wskazuje na punkt naswym barku] To jest, ech& jak taki niewielki palący ogień w moimbarku.[Wykonuje gest dłonią] Między kośćmi. To twoje przeżycie, czujesz tutaj ten przeszywający ból.Czy mam rację? Tak. OK, to jest twoja rzecz.W procesie prawdy poproszę cię, byś weszław kontakt ze swoim artretyzmem, a po pewnym czasie zobaczyła, czyjest on związany z jakimiś obrazami z przeszłości.Dziękuję& Moją rzeczą jest niepokój  mówi Robert, będący teraz szóstąosobą, która wstaje, żeby opisać swoją  zaporę. To dość ogólnikowe, Robercie  stwierdził trener, maszerującw jego stronę przez estradę. Kiedy odczuwasz ten niepokój?Robert przez dość długą chwilę stoi w napięciu, potem odpowiada. Cały czas.Myślę, że odczuwam niepokój cały czas. PIERDOA
Y!  wyrzuca z siebie trener. Wszystko, co myślisz,że przeżywasz przez cały czas, jest w oczywisty sposób wynikiemtwoich przemyśleń.Chcę znać konkretne miejsce i czas, w którymodczuwasz niepokój. OK  mówi szybko Robert. Kiedy idę na przesłuchanie.Jestemaktorem i gdy mam przesłuchanie, ogarnia mnie przerażenie. W porządku, jesteśmy teraz bliżej.Będziesz obserwował i ponowniedoświadczał tego niepokoju, wejdziesz w kontakt z jego elementami.Chcę, żebyś wiedział, jakich cielesnych wrażeń, jakich uczuć, jakichpunktów widzenia doświadczasz, kiedy czekasz na przesłuchanie. Niesamowite napięcie.Całe moje ciało jest sztywne. To są PIERDOA
Y, Robercie.Kiedy całe ciało jest sztywne, to sięnazywa rigor mortis.Wtedy jesteś martwy.Chcę, żebyś to precyzyj-nie zlokalizował.Na początek, gdzie czekasz na to przesłuchanie?942.Dzień Drugi Jakie przesłuchanie? Konkretne, autentyczne przesłuchanie, podczas którego jesteśpewien, że odczuwałeś niepokój. O& zgoda, siedzę w fotelu po lewej stronie teatru, mniej więcejw trzecim rzędzie. Dobrze.Siedzisz prosto? Nie.Jestem bardzo pochylony.Moje kolana opierają się na fote-lu, który jest przede mną. W porządku.Jakie są twoje fizyczne wrażenia? Ach& Zgrzytam zębami& Mięśnie żołądka są& PIERDOA
Y! Nie rozpoznałbyś mięśni żołądka nawet wtedy, gdy-bym ci je podał na półmisku.Gdzie odczuwasz napięcie mięśni? Cóż, powiedziałbym, że& nieco poniżej żołądka faktycznie. To znowu jakieś bzdury!  warczy trener, odwracając się od Ro-berta i ogarniając wzrokiem całą publiczność. Słuchajcie, wy dupywołowe, nie opowiadajcie mi tych historii o żołądku.O ile nie jeste-ście lekarzami, nikt z was tutaj nie potrafi naprawdę zlokalizowaćżołądka z dokładnością do jednej stopy.Jeśli chcecie znalez
ć, gdziepomiędzy piersiami i genitaliami jest fizyczne odczucie, to mówcieo pępku.Ufam, że większość z was potrafi zlokalizować własny pę-pek.Robert, mów dalej. A więc dobrze, odczuwałem wielkie napięcie ponad i dookołapępka, oraz tam głęboko. Głęboko szmoko.JAK, CHOLERA, GA

BOKO? Bo z tego, cowiem,  głęboko oznacza twój pieprzony kręgosłup. Trzy cale. OK, dobrze.Tyle ustaliliśmy.Chodzi o napięcie w twoim brzu-chu, kiedy czekasz na przesłuchanie& Zania?Wstaje drobna, atrakcyjna blondynka nieco po trzydziestce, starannieubrana i uczesana.Już jej pierwsze słowa wskazują na to, że płacze.95Luke Rhinehart Tak się boję& Ja& Nie wiem, co się dzieje& [Pociąga nosem]Chodzi po prostu& Ja się& boję. Czego się boisz, Zania?  pyta trener. Nie wiem [ Pobierz całość w formacie PDF ]