[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Poszczególne stacje wnoszą małe, kilkubitowe opóźnienie.Charakterystyczną cechą omawianego protokołu dostępu jest podział właściwej ramki na ciąg miniramek ekspediowanych kolejno.Ponieważ na łączu miniramki się przeplatają - wysyłane przez różnych nadawców - więc stacja odbierająca musi być zdolna do odpowiedniego uszeregowania nadchodzących miniramek na podstawie adresu nadawcy.W szczególności stacja odbierająca może nastawić się w danym przedziale czasu na miniramki wyłącznie od jednego nadawcy.Szersze rozpowszechnienie zyskała sobie jedna z realizacji technicznych sieci z dostępem na tej zasadzie, tzw.sieć Cambridge Ring.Na jej podstawie powstała norma ISO 8802.7.W normie tej dopuszczono alternatywnie kilka rozmiarów miniramki: 40, 56, 72 lub 88 bitów.Liczba miniramek oddzielonych od siebie znacznikiem w postaci ciągu kilku zer jest parametrem zależnym od rozmiarów pierścienia.Kontrola poprawności miniramki odbywa się poprzez odpowiednie ustawienie bitu kontrolnego, tak aby liczba bitów w ramce była parzysta.Na podstawie odpowiednich bitów w miniramce nadawca może stwierdzić co odbiorca uczynił z miniramką (odbiorca zajęty, ustawił możliwość odbioru od innego nadawcy lub, że wartość miniramki przyjął).Specjalny, organizacyjny bit monitorowania jest początkowo ustawiony przez nadawcę na 0.Ponowne przejście ramki przez stację monitorującą, ze zmienioną wartością tego bitu powoduje jej zwolnienie.Pozytywną cechą tego algorytmu dostępu jest prostota realizacji.Dzięki przyjęciu zasady, iż zwolniona przez stację miniramka nie może być natychmiast ponownie zajęta przez tę samą stację, uzyskuje się równouprawnienie stacji.Czas oczekiwania na dostęp do łącza jest ściśle ograniczony i raczej niewielki.Czas przejścia przez łącze ramek krótkich jest bardzo mały.Podstawową wadą tego protokołu jest niewielki stopień wykorzystania łącza, wynikający ze znacznego udziału bitów organizacyjnych w miniramce (np.24 bity organizacyjne na 40 bitów miniramki).Dostęp z użyciem buforów opóźniających.Zasada działania tego protokołu dostępu zostanie omówiona na przykładzie rysunku.Każdy nadajnik i odbiornik wyposażony jest w dwa rejestry A i B o długości nie mniejszej niż maksymalna dopuszczalna w sieci długość ramki.Informacja odbierana z linii może być wpisywana do dowolnej ustalonej przez wskaźnik zapełnienia W pozycji rejestru przesuwającego A, zawartość prawej skrajnej pozycji tego rejestru może być z kolei nadawana w linię.W rejestrze B kompletuje się ramkę, którą stacja ma wysłać.Zawartość tego rejestru może być przepisywana równolegle do rejestru A z przesunięciem wynikającym ze wskaźnika W.Przy łączu wolnym wskaźnik W jest ustawiany w prawym skrajnym położeniu.Nadanie własnej ramki jest wówczas realizowane przez przepisanie jej z rejestru B do rejestru A, z odpowiednim przesunięciem wskaźnika W, po czym uruchamia się nadajnik oraz działanie rejestru przesuwającego.Gdyby z linii odbiorczej nadeszła inna ramka, to będzie ona zapisywana do rejestru A i nadana z odpowiednim opóźnieniem.Jak widać przy takiej metodzie wprowadzania ramek do w pierścieniu może znaleźć się ich równocześnie wiele.W skrajnym przypadku, gdyby wszystkie stacje podjęły próbę nadawania, liczba ramek mogłaby być równa liczbie aktywnych stacji.Ponieważ liczba ramek jest zmienna, więc do podjęcia decyzji o usunięciu ramki jest konieczna analiza adresu i każda stacja musi wnosić opóźnienie pozwalające na taką analizę.Oznacza to, że w przypadku rozpoczęcia odbioru do pustego rejestru A jest on najpierw bez nadawania zapełniany aż do rozpoznania adresu, a dopiero po tym uruchamia się albo proces nadawania, albo usuwania już wprowadzonych i napływających z linii informacji.Proponuje się tutaj usuwanie ramek przez adresata, aby zminimalizować odcinek łącza, przez który każda ramka jest rzeczywiście przesyłana.Użycie buforów opóźniających ma następujące zalety.Dopuszcza możliwość wykorzystania przez jedną stację całej przepustowości łącza, jeśli inne stacje nie transmitują.Do efektywnego wykorzystania łącza przyczynia się też, wymuszany przez rejestry opóźniające efekt łączenia przerw między ramkami.Wyposażając stacje w rejestry A dłuższe niż maksymalna wielkość ramki i pozwalając im korzystać z tego wydłużenia tylko w celu nadania ramki o wyższym priorytecie, można wprowadzić priorytet wiadomości.Wadą tej metody jest możliwość powstania dużych opóźnień przy przesyłaniu ramki, jeśli np.musiałaby ona w każdej stacji, przez którą przechodzi, odczekać czas nadania pełnej ramki własnej.Niemniej jednak czas transmisji pozostałby ograniczony.Metoda dostępu z priorytetowaniem.Metoda ta została objęta normą ISO 8802.12.Metoda dostępu z priorytetowaniem (Demand Priority Access Method) jest nową metodą używaną w szybszych sieciach
[ Pobierz całość w formacie PDF ]