[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Z koleirodziny, w których granice między podsystemami są zatarte, charakteryzuje mały stopieńzróżnicowania i niewielki dystans między jej członkami.Rodzina taka tworzy spójną całość,dominuje w niej silne poczucie przynależności, lecz tym samym nie sprzyja onapodejmowaniu przez jednostki samodzielnych prób pokonywania trudności i kształtowaniasię odrębności, autonomii.U dzieci może następować na skutek tego zahamowanie rozwojuzdolności poznawczo-emocjonalnych.Terapia ukierunkowana jest na zmianę struktury rodzinnej, tj.pozycji, jakie zajmują wniej poszczególni członkowie.Jej celem jest zdefiniowanie relacji określających tożsamość,indywidualność jednostki oraz wyznaczanie granic między podsystemami w przypadku, gdysą one słabo zaznaczone, lub ich otwieranie jeśli są sztywne.Proces zmian w terapiiprzebiega w trzech etapach: (l) terapeuta włącza się w rodzinę z pozycji lidera, (2) ocenia jejstrukturę, (3) tworzy warunki pozwalające na przekształcenie tej struktury.PsychoterapiaMinuchina ma charakter dyrektywny.Terapeuta jest liderem systemu terapeutycznego, a tymsamym osobą odpowiedzialną za przebieg zdarzeń w tym systemie.Psychoterapia jest dlarodziny stresem, powoduje zachwianie równowagi wewnątrzrodzinnej.Jednym z kluczowychzadań terapeuty jest więc udzielanie wsparcia członkom rodziny, aby bez poczuciazagrożenia, bezpiecznie, mogli wyrażać wzajemne oczekiwania i wypróbowywać odmiennesposoby bycia ze sobą, tj.ukształtować nowe wzorce transakcyjne.Już samo wejścieterapeuty do rodziny rozbija jej dotychczasową strukturę zmieniają się bowiem granicesubsystemów.Terapeuta doprowadza do restrukturalizacji w rodzinie, będąc modelemokreślonych zachowań.Posługuje się on także manipulacją nastrojem, wyznacza członkomrodziny zadania podczas sesji i poza nią (np.prosi, aby przedyskutowano, w jaki sposób i zkim członkowie rodziny komunikują się), analizując występujące wzorce transakcyjne itd. Nie koncentruje się przy tym na interpretacji zachowań jednostek, lecz analizuje sekwencjerodzinnych konfliktów, patrząc na ten sam wzorzec transakcyjny z różnych punktówwidzenia.Proponuje odgrywanie psychodram, opowiada anegdoty, stosuje metaforę, śmiech.Efekty terapii oceniane są w odniesieniu do pojedynczych sesji (za pomocą charakterystykisposobu zajmowania się bieżącymi problemami) oraz do procesu terapeutycznego jakocałości (poprzez opis zmian zaistniałych w strukturze rodziny w toku terapii),6.INNE SZKOAY PSYCHOTERAPEUTYCZNEW niniejszym rozdziale (paragrafy 2.; 3.; 4.i 5.) omówione zostały cztery główneorientacje teoretyczne w psychoterapii.W obrębie każdego z tych nurtów wyróżnia się wieleszkół.Oprócz nich istnieją szkoły psychoterapeutyczne, których nie można jednoznaczniezaklasyfikować, lecz ze względu na oryginalne wątki teoretyczne i efektywność praktycznązasługują na omówienie.Do takich szkół - przedstawionych niżej można zaliczyć: (l)analizę transakcyjną, (2) terapię Miliona Ericksona, (3) neurolingwistyczne programowanie,(4) terapię Janova, terapię bioenergetyczną Lowena.6.1.ANALIZA TRANSAKCYJNATę koncepcję zaburzeń i terapii sformułował Beme w latach 60.Jej podstawowezałożenia i techniki opisał on w pracy Games people play, a następnie rozwinął je Harris wksiążce 7'm OK Y're OK.25 Koncepcja analizy transakcyjnej jest niejednoznaczna podwzględem teoretycznym.W pewnej mierze wywodzi się z założeń psychoanalitycznychanalogie widoczne są w sposobie konceptualizacji osobowości człowieka oraz wakcentowaniu znaczenia doświadczeń wczesnodziecięcych w regulacji zachowań człowiekadorosłego.Stąd przez niektórych autorów analiza transakcyjna umieszczana jest w nurciepsychodynamicznym (por Grzesiuk 1976, Grasha i Kirschenbaum 1980)
[ Pobierz całość w formacie PDF ]