Rollins James Ekspedycja

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Postanowiono, że chłopiec, jak wszystkie dzieci plemienia, zostanie zabrany doświątyni i podarowany bogom.Maggie odwróciła się do Sama. Złożony w ofierze. Kiedy? spytał. Kiedy ma to nastąpić?Pachacutec popatrzył na wschodzące słońce.Jaskrawa tarcza znajdowała się nadkrawędzią wulkanu. Już nastąpiło.Chłopiec jest z bogami.Sam zatoczył się do tyłu. To niemoż&Jego reakcja zaskoczyła króla.Uśmiech zamarł Sapa Ince na ustach. Nie było to życzeniem Inti? Nie!Maggie złapała Sama za łokieć. Musimy udać się do świątyni.Może on jeszcze żyje? Musimy się upewnić, czy zginął.Sam skinął głową.Była to dobra okazja.Popatrzył na Kamapaka i Pachacuteca. Zaprowadzcie nas do świątyni.Król skłonił głowę, nie należało się spierać z wybrańcami.Machnął ręką i szaman wstał. Kamapak was zaprowadzi. Idę z wami powiedziała Maggie. Ja też dodał Norman, lekko się zataczając.Przemiana i długa męcząca nocwycieńczyły go.Sam pokręcił głową. Norman, ty musisz zostać tutaj.Znasz ich język.Niech Inkowie zapalą ogień nanajwyższej grani, żeby helikopter mógł nas znalezć. Sięgnął do kieszeni i wyjął walkie-talkie. Wez.Skontaktuj się z Sykesem i niech przekaże ci raport.A najważniejsze& ściągnij jaknajszybciej mojego wuja!Norman wyglądał na lekko przestraszonego ciężarem złożonej na jego barkiodpowiedzialności, skinął jednak głową i przyjął odbiornik. Zrobię co w mojej mocy.Sam klepnął go w ramię i ruszył za Maggie; zatrzymał się tylko na chwilę, by chwycićkarabin. Bądzcie ostrożni! zawołał za nimi Norman. Tam jest bardzo dziwnie!Nie trzeba było tego mówić Samowi.Wystarczyło, by popatrzył na złotego wężawystającego z rękojeści sztyletu, który trzymał w dłoni.Od ostrych zębów odbijało się światło słońca.Wzdrygnął się.Kolejny raz w głowie zakołatały mu znane słowa: Strzeżcie się wężaEdenu.� � �Henry szedł w kierunku zawalonej podziemnej świątyni.Nawet z oddali było widać, jakszczyt wzgórza zapadł się w siebie.Sodowe lampy oświetlały zbocze od zawietrznej, robotnicycały czas starali się kopać szyb ratunkowy. & wtedy świątynia zaczęła implodować.Nie mogłem nic zrobić wyliczałwydarzenia minionych dni idący obok Philip Sykes.Przybiegł, ledwie Henry wysiadłz helikoptera, z uśmiechem, za którym w połowie kryła się panika i ulga, a w połowie wstyd,który go upodabniał do psa z podkulonym ogonem.Henry puszczał jego paplaninę mimo uszu.Motyw przewodni był jasny od początku: to nie ja jestem winny!W końcu Henry dotknął jego ramienia. Wykonał pan świetną robotę, panie Sykes.Biorąc pod uwagę okoliczności, noi zamieszanie, jakie tu zapanowało, poradził pan sobie w sposób godny uznania.Philip pokiwał głową. Naprawdę? Chłonął pochwały jak gąbka.Zamilkł wreszcie, zadowolony.Henry doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że doktorant więcej ukrywa, niż ujawnia.Jego uwadze nie umknęły liczne lekceważące komentarze kiczuańskich robotników.Znałwystarczająco dobrze ich język, aby wiedzieć, że robotnicy żywią do Philipa urazę.Podejrzewał,że gdyby zaczął pytać, na światło dzienne wyszłaby całkiem inna wersja wydarzeń minionychdni, a Philip nie wypadłby aż tak doskonale.Teraz jednak Henry miał ważniejsze rzeczy na głowie.Obserwował idących po obu ich stronach strażników.Nie demonstrowali broni, aletrzymali dłonie na kaburach.Opat Ruiz szedł przodem, głośno oddychając przez nos i usta.Wysokość i wysiłek wyraznie nadszarpnęły jego siły.Kiedy dotarli do miejsca, gdzie czarny tunel wchodził w zbocze na wysokości zakopanejświątyni, wyszedł im naprzeciwko człowiek w burej sutannie.Był mrocznie przystojny i miałlodowate oczy, które zdawały się widzieć absolutnie wszystko dookoła. Opat Ruiz wbił wygłodniałe spojrzenie w wylot tunelu. Bracie Otera, jak się mają sprawy?Mnich stał zgięty w ukłonie. Powinniśmy dotrzeć do ruin w południe, Wasza Eminencjo. To dobrze.Znakomicie.Zwietna robota. Opat minął kłaniającego mu się zakonnika,nawet nie obdarzając go spojrzeniem i odprawiając jak służącego.Uwadze Henry ego nie uszedł błysk wściekłości, jaki mignął w oczach mnicha, kiedy sięprostował choć po chwili jego mina stała się obojętna.Henry znał się na ludziach: kilkazdawkowych pochwał nie mogłoby zadowolić tego człowieka, jak w przypadku Philipa.Przyjrzawszy się bliżej, Henry dostrzegł w jego twarzy indiańskie cechy: ciemniejszy odcieńskóry, nieco szerszy nos, oczy tak ciemnobrązowe, że prawie czarne.Ojciec Otera był mestizo mieszańcem krwi hiszpańskiej i indiańskiej.Tacy jak on mieli w Ameryce Południowej ciężkieżycie, ich pochodzenie nieraz bywało powodem drwin i upokorzeń.Henry szedł dalej za opatem, kątem oka obserwował jednak ruchy Otery.Czuł, że musigo mieć na oku było w nim coś, co nie miało nic wspólnego z planami opata.Kiedy wspinalisię ku wylotowi tunelu, nawet Philip omijał go z daleka.Otera zajął pozycję krok za Henrym.Kiedy doszli do tunelu, słońce było już wysoko na niebie, którego błękit zapowiadałgorący dzień.Nagle głośne radiowe trzaski sprawiły, że oczy wszystkich skierowały się ku Philipowi.Doktorant sięgnął za pazuchę i wyjął walkie-talkie. To pewnie Sam rzucił. Wcześniej, niż się umawialiśmy.Henry szybko do niego podszedł.Bratanek zapowiadał kontakt mniej więcej na dziesiątą wcześniejsza próba nawiązania łączności nie mogła być przypadkowa. Tu baza powiedział Philip. Mów, Sam.Przez kilka sekund słychać było jedynie szum i trzaski, z których wypłynęły słowa. Philip? To nie Sam.To ja, Norman.Philip popatrzył nad radiem na otaczających go ludzi.Henry natychmiast pojął jegozdziwienie: z ostatniego komunikatu Sama wynikało, że Norman miał być w nocy złożonyw ofierze.Dzięki Bogu żył! Kiedy spodziewasz się helikopterów? spytał fotograf [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony