[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Duncan mógł już do końca życia niepracować.Ale pracował, chociaż Fran nigdy dokładnie nie wiedziała, czymwłaściwie się zajmuje.Sam nazywał się konsultantem.Mniejsza o ropę, powiedział wkrótce po tym, jak się poznali.Przyszłośćwysp będzie zależeć od turystyki, ekoturystyki.Zajął się reprezentowaniem106 Szetlandów wobec całego świata, doradzając miejscowym biznesmenom, po-pierając rodzimą sztukę i rzemiosło.Miał biuro w Lerwick i wyjeżdżał na kon-ferencje z ważnymi ludzmi do Glasgow, Londynu i Aberdeen.Rozsadzała goenergia i to stanowiło element jego uroku osobistego.Jezdził jak rajdowiec iprowadził międzynarodowe rozmowy przez telefon komórkowy - było w tymcoś podniecającego.I ona dała się temu uwieść.Poznała go, kiedy wysłano ją na Szetlandy, żeby zrobiła zdjęcia do artykułuo młodym projektancie z Yell, który sprzedawał swoje fascynujące stroje wekskluzywnych sklepach w Nowym Jorku i Tokio.Ale nie w Londynie.Tam niebyli nimi zainteresowani, ale wkrótce po pojawieniu się artykułu projektantzaczął dostawać propozycje również od wielu brytyjskich domów mody.Właśnie Duncan wystąpił z pomysłem opublikowania artykułu - działając wroli konsultanta, jak przypuszczała Fran - i wyjechał po gościa na lotnisko.Odrazu ją oczarował.Zaprosił ją na obiad w mieście, potem zawiózł na zachodniewybrzeże.Spacerowali wzdłuż klifów; w oddali widziała latarnię morską Foula.Kochali się w łóżku na antresoli łodzi mieszkalnej w Scalloway, gdzie przezotwarte okno dobiegał plusk wody i wpadało niegasnące światło.Sądziła, żeDuncan tam mieszka, nie zdając sobie sprawy, że to tylko jedno z miejsc, któreon posiada i wynajmuje turystom.Zaledwie część jego imperium.Pomyślała, że na tym koniec, nie przypuszczała, że spotka się z nim znowu.Następnego ranka poleciała do domu zmęczona i lekko zawstydzona.To był jejpierwszy romans na jedną noc.A potem zjawił się w jej londyńskim biurze zszampanem i jednym z cudownych swetrów młodego projektanta, o którychwiedziała, że kosztują niemal jej miesięczną pensję. Musisz mieć coś ciepłegodo noszenia, kiedy przyjedziesz, aby ze mną zamieszkać , powiedział.W końcu przyjechała, żeby z nim mieszkać, ponieważ jak każda inna kobie-ta dawała się nabrać na wspaniałe gesty.Poza tym od pierwszej wizyty poko-chała wyspy.Czy zakochała się w Duncanie, czy w tych miejscach? Czy szam-pan i sweter przekonałyby ją, żeby przeprowadziła się do Birmingham?Pobrali się dopiero, kiedy Cassie była już w drodze.Właściwie nie planowa-li dziecka, ale Fran zaskoczyła niejednoznaczna postawa Duncana.Oczekiwała,107 że będzie równie rozemocjonowany jak ona.Ciąża jest dramatycznym przeży-ciem, prawda, a on tak kochał dramaty. Chyba powinniśmy się pobrać , po-wiedział ostrożnie, niemal jakby liczył, że ona zaproponuje inne rozwiązanie. Po co? - zawołała.Była przecież niezależną kobietą. Nie musimy brać ślubu.Możemy żyć tak jak dotąd.Z tą tylko różnicą, że będzie jeszcze dziecko . Nie ,odparł. Powinniśmy się pobrać .Uznała to za oświadczyny.Marzyła, żeby sięjej oświadczył, ale wyobrażała sobie cudowne okoliczności.Przynajmniej wParyżu.A potem, kiedy Cassie miała sześć miesięcy, Fran przyłapała Duncana włóżku z inną, zamężną starszą kobietą, też szetlandzką arystokratką - korzeniejej rodu sięgały czasów norweskiego panowania.Wydawało się, że ich romanstrwa od lat i z całą pewnością byli już ze sobą, gdy Fran przyjechała robić zdję-cia.Większość ich przyjaciół wiedziała o tym związku i traktowała go jako cośoczywistego.Fran znała tę kobietę.Cóż, nawet uważała Celię za przyjaciółkę.Wyobrażała ją sobie jako idealną matkę.Celia była silna, niezależna, niekon-wencjonalna.Miała niezwykły styl, nietypowy dla mieszkanek wyspy - nosiłamnóstwo czarnych rzeczy, długie kolczyki ze srebra, muszli lub bursztynu,używała jaskrawoczerwonej szminki.Wyszła za mąż wbrew woli swojej rodzi-ny.Fran zebrała rzeczy córeczki i pierwszym samolotem odleciały do Londynu.Nie chciała słuchać wyjaśnień Duncana.Uznała, że jest żałosny.Czyżby miałkompleks Edypa? Zorientowała się, że on nigdy nie zrezygnuje z Celii.Franpostanowiła urządzić sobie życie na nowo.Przekonała siebie, że bardziej zrani-ła ją zdrada podziwianej kobiety niż męża.Ale kiedy Cassie zbliżała się do wieku szkolnego, Fran przeżyła kryzys i bo-leśnie rozstała się z kolejnym partnerem.Czuła potrzebę, żeby uciec i ukryć sięgdzieś.Znowu ta jej duma.Nienawidziła myśli, że będzie musiała odbywaćupokarzające rozmowy z przyjaciółmi.Szetlandy leżały najdalej, gdzie mogła-by pojechać.Poza tym nie chciała pozbawiać Cassie kontaktu z rodzonym oj-cem.Mógł być porąbanym dupkiem, ale kochał córkę.Ona sama nigdy niepoznała swojego ojca.Rozstał się z jej matką tuż po narodzinach Fran.Zacząłnowe życie, założył nową rodzinę i całkowicie odciął się od poprzedniej.NiechCassie przynajmniej ma lepiej.108 Fran przypominała to sobie w kółko, bardzo wolno jadąc oblodzonymi dro-gami na północ przez ogromne pustkowia torfiastych wrzosowisk.Jak zawszewracało to samo pytanie - właściwie co takiego Duncan widział w Celii?Owszem, bił od niej ekscentryczny powab, ale miała przecież już dorosłegosyna.Wkrótce będzie siwa, jeżeli nie zacznie farbować sobie włosów.PrzecieżFran z całą pewnością prezentowała się bardziej atrakcyjnie.Te rozmyślaniawciąż wywoływały w niej złość.Poczucie niepewności odciągnęło jej myśli odśmierci Catherine Ross i starego szalonego człowieka na Hillhead.Zazwyczaj po odebraniu Cassie nie spędzała ani chwili z byłym mężem.Mówiła tylko tyle, żeby okazać uprzejmość i pokazać córeczce, że rodzice żyjąw zgodzie.Dzisiaj była skłonna zatrzymać się dłużej.Nie miała ochoty na-tychmiast wracać do Ravenswick.Nawet policja i straż przybrzeżna nie dawałyjej poczucia bezpieczeństwa.W Londynie, w dzielnicy, gdzie mieszkała, zda-rzały się napady i gwałty, a raz na ulicy tuż pod domem doszło do strzelaniny.Ale nigdy nie czuła się tak zagrożona.Dom Duncana znajdował się w małej dolinie niedaleko rozległej, piaszczy-stej zatoki.Wielka, trzypiętrowa gotycka budowla z granitu i łupka, z wieżą wjednym rogu, została wkomponowana w zbocze tak, że wzgórze osłaniało jąprzed wiatrami.Z jednej strony, w zaciszu doliny znajdował się ogrodzonymurkiem gaj karłowatych jaworów.Były to jedyne drzewa w promieniu pięć-dziesięciu kilometrów.Przypomniała sobie, kiedy po raz pierwszy zobaczyłaten dom
[ Pobierz całość w formacie PDF ]