[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Będę pamiętał - obiecał Gabriel.Doktor z wyrazem powagi na twarzy odprowadziłwzrokiem nowego użytkownika soczewek kontaktowych.Zmrużył oczy, wychodząc od optyka na świat.Głowabyła lekka, czuł puste miejsce po ciężarze, gniotącym odzawsze nasadę nosa i uszy.Ulice, znaki, samochody, wszystko wyglądało, jakbyktoś nagle przetarł brudną szybę, zza której oglądał rze-czywistość.Czy okulary miał zle dobrane? A może zawszebyły niedoczyszczone? Wszystko ostre, kolorowe.Możewreszcie zobaczy wyraznie gwiazdy.Nie pamiętał, kiedyostatni raz wyraznie widział gwiazdy.Brakowało najważniejszej rzeczy.Przypomniał sobie o starym sklepie zabawkarsko-papierniczym przy Grochowskiej.Właściciel uwielbiałwszystko podpisywać.Każdy artykuł, wyłożony w witry-nie, opatrzony był kartką z paroma słowami, nakreślonyminiebieskim długopisem.Przy plastikowym, zabawkowymnocniku: Aby lalka nie siusiała w majtki, musi mieć noc-niczek .Przy naklejkach ze zwierzątkami-literkami: Na-klejki dla Flerki .Przy plastikowym karabinie: Strzelać tylko na wiwat, w powietrze . W tejsukni lala może iść na bal . Czemu miś jest niewesoły? .Dawno tam nie był.I okazało się, że już nie będzie.Kiedyprzejechał Grochowską, nie znalazł sklepu.Zamiast niegobyła fioletowa filia Banku Millennium.Kiedy zamknęlipapierniczy? Nie wiadomo.Ale w sumie nic dziwnego,teraz chyba nie opłaca się prowadzić osobnych sklepów,kiedy wszystko można dostać w galerii handlowej.A więc gdzie zdobędzie najważniejszą rzecz?W centrum.Ale nie zamierzał jechać tam w godzinachszczytu na rowerze, brzydka i szara Grochowska tętniłajuż samochodami.Postanowił najpierw załatwić to, comiało zostać na koniec.Przy Wspólnej Drodze stał podłużny, niski budynek.Mieścił w sobie prywatne garaże dla lokatorów okolicz-nych osiedli, każdy z osobnymi, drewnianymi drzwiami.Rozmaite osobowości właścicieli przejawiały się zróżni-cowanymi typami zamknięcia: łańcuchy, kłódki, rygle.Alenie wszystkie komórki w budynku były garażami.W jed-nej z nich zamieszkała sprytna, drobna inicjatywa gospo-darcza. Rowery , głosiła po prostu kartka przyklejona sko-czem do otwartych na oścież wrót.Z tej właśnie stajnipochodził biały rumak Gabriela.W środku, w półmroku, na stosie części rowerowychsiedział brudny chłopak, obwieszony kolczykami i wyta-tuowany.Całymi dniami składał z mechanicznych frag-mentów funkcjonujące rowery o wyglądzie dziwacznym inierasowym.Konstruktor uniósł wzrok, kiedy w oślepiają-cym prostokącie drzwi stanęła czarna postać. - Maszyna ma chodzić jak nowa - powiedział Gabriel,stawiając rower przed chłopakiem.- Przede wszystkimmusi być cicha.Mechaniczny szaman nic nie odpowiedział, położyłtylko brudną od smaru dłoń na ramie roweru i przesunąłgo pod ścianę.- Da radę na jutro? - spytał Gabriel.Chłopak pokiwał głową.Ta małomówność nie niepo-koiła Gabriela.Kiedy wcześniej kupował tu rower, młodysprzedawca odezwał się tylko raz, żeby podać cenę.Dziwnie się czuł, pozbawiony odwiecznego towarzy-stwa białego roweru.Kupił w kiosku dwa bilety dwudzie-stominutowe i poszedł na przystanek.Tramwaj linii 24 powiózł go w stronę lepszego świata nadrugim brzegu Wisły.Rzeka była tego dnia jak płynnyołów, odbijała płaszczyzny nisko wiszących chmur.Potemtramwaj zjechał z mostu, Aleje Jerozolimskie, MuzeumWojska Polskiego z czołgiem na dziedzińcu, MuzeumNarodowe z nudnymi wystawami dla szkół.Reklamowepłachty, zasłaniające całe kondygnacje budynków.Centrum Warszawy wyglądało jak kolorowy magazyndla pań, z którego ktoś wyrwał wszystkie strony z treścią izostawił same reklamy.Tramwaj stanął przy rondzie de Gaulle'a, ale drzwi nieotwierały się.Jakaś zdezorientowana babcia pokręciła sięw miejscu, wychyliła się w lewo i w prawo i dopiero wostatniej chwili ktoś wskazał przycisk.Nacisnęła go i drzwi otworzyły się.Zanim wysiadła, rozejrzała się nie-nawistnie po świecie.- Guziki i guziki! - krzyknęła.Gabriel wysiadł na przystanku DH Smyk, włączył się wfalujący nurt wysiadających i wsiadających i dotarł doprzejścia dla pieszych.Kiedy czekał na zielone światło,pojawiła się przy nim niska Cyganka.Pod pachą niosławesołą, bardzo ciekawą świata dziewczynkę, a w dłonistyropianowy kubek z paroma monetami. Poszy nabo-szy , powtarzała litanię, podstawiając kubek ludziom,którzy udawali, że zobaczyli coś ciekawego po drugiejstronie ulicy albo że dostali SMS-a. Poszy naboszy. .Po drugiej stronie ulicy wznosił się cel podróży:oszklony, obły budynek.Na jego szczycie cztery kolorowekwadraciki ogłaszały: SMYK.Gdy był mały, jak córkaCyganki, uwielbiał, kiedy zabierali go tam rodzice.Przekroczył bramę raju.Wszystko wyglądało inaczejniż kiedyś.Teraz na parterze znajdowała się Fabryka Mi-siów.Dzieci mogły same nagrać głos zwierzaka, wybraćmu imię, wsadzić do środka serce.- Taki czy jeszcze? - spytała potwornie znudzonaekspedientka, wypychając skórę pluszowego królika.- Jeszcze! - odpowiedziała chciwa dziewczynka.Pani wetknęła kolejną garść pakuł do i tak rozdętegopluszaka, wyjęła igłę z zębów i zaczęła zaszywać mu ple-cy.Obok przeszedł nie do końca zadowolony chłopiec zrurowatym, podświetlanym mieczem.- No, taki masz w sumie miecz strzelający, to tak jak-by karabin - przekonywał go tatuś.Wiele się zmieniło, ale schody ruchome zostały te same, stare, brudnawosrebrne, z logo firmy Elevator-Katowice, ze znakiem ostrzegającym: trzymaj dziecko zarękę, i jak zawsze nie działały z powodu jakiejś awarii,trzeba było wchodzić po nich na piechotę.Wciąż istniałatajemnicza klatka schodowa na tyłach, pamiętał ją z dzie-ciństwa, granitopodobne schody lśniły tysiącem iskierek.Wspominał te iskry przed snem, w dziecięcych snachoznaczały one gwiazdy wielkiego miasta.Gabriel wszedł po nieruchomych schodach ruchomych
[ Pobierz całość w formacie PDF ]