[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Te ćwiczenia, te posty, to zaparcie się i osamotnienie wiodąwłaśnie do tego.A gdy wola się już oswoboóiła i moc swą skupiać umie, czyż nie wszystkojedno, w czym się objawia? Sąóę, że nie.Moglibyście óiałać na pożytek& Czyj? Tylko człowiek sam na swój pożytek óiałać może.Pożytkiem człowieka jestoczyszczenie duszy.Wola wyzwolona innego pożytku nie wiói ani nie dąży ku innemucelowi.Jakże chcesz, abym sprawiał rzeczy, które mi są obojętne i może wikłałyby mniena powrót w grube formy życia, z których się właśnie wybiłem? Wszystko jest óiwne, co nas otacza rzekł Jacek po pewnym czasie óiwniej-sze, niżby się śnić nawet mogło luóiom w głąb niepatrzącym.A jednak mam wrażenie,że najóiwniejsze ze wszystkiego, o czym wiem, są właśnie te rzeczy, które ty czynisz. Dlaczego? Nie wiem, jak je czynisz. A wiesz, w jaki sposób poruszasz ręką lub co się óieje, gdy kamień z dłoni upusz-czony spada na ziemię? Zbyt mądrym jesteś, abyś mi odpowieóiał słowem nic niezna-czącym, które nową niewiadomość w sobie kryje.Młody uczony milczał zadumany, a Hindus prawił tymczasem dalej. Wytłumacz mi, jak to się óieje, że wola twoja podnosi powiekę twego oka, a ja ciwytłumaczę, jak gwiazdy wolą poruszać.Równy cud i równa tajemnica jest obojga.Wolajest większa nizli wiadomość, ale ciału jest poddana, a to są jej zwykłe granice.Musisię odważyć wyjść poza ciało, musi nie chcieć niczego dla ciała, a wtedy bytem całymzawładnie, bo już nie bęóie dla niej różnicy mięóy ja a nie ja . I wtedy nie ma granic? Nie może ich być.Są granice dla ruchów, dla pożądań, dla poznania wreszcie, dlawoli ich być nie może, bo w samym zaczątku swoim przez ten sam fakt, że stoi nad ciałem,stoi nad formą wszelką i wszelkim bytowaniem& Wszak to wasz poeta przed wiekamipowieóiał: Czuję, że gdybym mą wolęZcisnął, natężył i razem wyświecił,Może bym sto gwiazd zgasił i drugie sto wzniecił! .I miał słuszność.Jeno ten wyraz może był niepotrzebny.To było wątpienie i dlategoupadł.Jacek patrzył nań zdumiony.t �t sna (daw.) widocznie, prawdopodobnie.rzy ż a ski Trylogia księżycowa 313 Skąd ty znasz naszych poetów?Pustelnik milczał przez pewien czas. Nie zawsze byłem bikhu jak teraz rzekł wreszcie z pewnym wahaniem. Ty nie jesteś Hindusem z krwi? Nie. A imię twoje? Przyjąłem je pózniej, Nyanatiloka, Trójświatowiedny, gdym poznał tajemnicętrzech światów: materii, formy i ducha&Zamilkł i Jacek nie pytał już o nic, wióąc, że pustelnik niechętnie odpowiada.Usiadł był znowu na trawie pod pniem palmowym i patrzył po toni, kędy w oddali błyskałynikłe światełka łoói i jarzyła się mięóy olbrzymimi pylonami brama świątyni, z dala doczeluści gorejącego pieca podobna&Naraz jakby się ocknął z zadumania, wzniósł głowę i spojrzał bystro w oczy Trój-światowiednemu. Dlaczego ty mnie szukasz? zagadnął znienacka.Bikhu zwrócił nań z wolna jasne, szeroko rozwarte oczy. %7łal mi cię rzekł. Czysty jesteś, a z trzęsawiska materii wyzwolić się niemożesz, choć wiesz już sam, że jest ona złuóeniem i mniej nawet niż wyrazem tylko. Cóż mi ty pomożesz& szepnął Jacek, głowę spuszczając. Czyham na chwilę, kiedy zapragniesz iść ze mną w puszczę&Jacek miał coś odpowieóieć, ale w tej chwili zajął go ruch na woóie i z dala do-choóące głosy.Zaroiły się światełka i zakotłowały przed bramą starej świątyni, i powoliukładały się w długi łańcuch ciągnący ku brzegowi do miasta.Okrzyki biły w cichym nocnym powietrzu, nawoływanie przewozników i śmiechyjakieś kobiece, toczące się jak perły po szklanej tafli sztucznego jeziora.Przedstawieniesnadz było skończone.Jacek zwrócił się do buddysty żywo, nie mogąc ukryć nerwowego pomieszania. Nie, na puszczę& nie pójdę rzekł ale chciałem cię prosić, abyś mnie odwie-óił w Warszawie.Nyanatiloka cofnął się był o krok i patrzył nań z łagodnym uśmiechem w oczach. Przyjdę. Obawiam się tylko uśmiechnął się Jacek że obco ci bęóie, przywykłemudo samotności, słyszeć gwar życia& Nie.To obojętne.�isiaj już potrafię samotnym być w tłumie, tak jak ty niezdołasz jeszcze być samotnym nawet wtedy, gdy jesteś sam
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
