[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W ogóle należało od tego zacząć.Ale to oznaczało, iżtrzeba przejść wzdłuż cały pokład, bowiem pomieszczenia Stygijczyka znajdowały sięna samej rufie. Crom i szatani!  warknął do siebie Cimmeryjczyk  jak tak dalej pójdzie, tonocy nie starczy.235Udało mu się jednak niepostrzeżenie przemknąć na rufę mijając jeszcze kilku pi-ratów siedzących na pokładzie.Drzwi do kajuty Sedranafala były niestrzeżone, ale zato zaryglowane od środka.Nie mogłyby jednak sprawić trudności człowiekowi o sileConana.Jednak hałas byłby z pewnością spory i nie wiadomo czy zaalarmowani czar-ni nie zdołaliby odciąć drogi powrotu.O uwolnieniu Aminy i Selene nie można byłowtedy nawet marzyć.Cimmeryjczyk wiedział, że Stygijczyk z pewnością śpi twardym,pijackim snem i hałas go nie zbudzi.Co jednak z piratami siedzącymi niedaleko na po-kładzie? Musiał zaryzykować.Oparł się plecami o przeciwległą ścianę i naparł stopamina drzwi.Wpierw ostrożnie, potem mocniej.Słyszał jak drewno i rygle trzeszczą.Mo-cował się tak długą chwilę, spocony, z twarzą nabiegłą szkarłatem, aż wreszcie rozległsię huk pękających zastaw, który Conanowi wydał się niewiarygodnie głośny.Drzwi ru-nęły z łoskotem.Cimmeryjczyk wbiegł do wnętrza i skoczył w stronę łoża Sedranafala.Z boku płonęła nikłym blaskiem maleńka lampka.Stygijczyk spał nadal ciężko pochra-pując.Z góry nie było słychać żadnych odgłosów, piraci więc chyba nic nie słyszeli.Conan wyciągnął kindżał i zrzucił z Sedranafala kołdrę.Tak jak się spodziewał, Sty-236gijczyk spał z kluczami, a Czarny Kamień Seta spoczywał w sakwie uwiązanej u pasa.Potrząsnął z całych sił królewskim doradcą.Raz, drugi i trzeci. Zbudz
się  warknął ściskając mocno jego ramię.Ten nagle otworzył oczy.Przezchwilę zdumiony, mrugał nie mogąc dojść co się dzieje, aż wreszcie, gdy wzrok przy-zwyczaił się do ciemności, dostrzegł pochylającego się Cimmeryjczyka.Zaczerpnął ześwistem powietrza, ale nie zdążył krzyknąć. Czas umierać  szepnął Conan wbijając ostrze prosto w jego serce.Stygijczyk znieruchomiał z przerażeniem zastygłym w martwych z
renicach.Cimmeryjczyk szybko zabrał klucze i sakiewkę, sprawdzając wpierw czy jest w niejnaprawdę Czarny Kamień.Wybiegł na korytarz.Ruszył schodami prowadzącymi napokład, gdy ujrzał na górze pirata pochylającego się ciekawie w głąb zejścia. A kto tu?  zapytał spokojnie czarny nie podejrzewając nic złego.Conan zgarnął go błyskawicznie.Ale jednak nie dość szybko.Nim pękły gruchota-ne potężnym uściskiem kości, pirat zdołał wrzasnąć.Głośno, przenikliwie, wrzaskiempełnym bólu, strachu i rozpaczy.To musiała już usłyszeć reszta załogi.I usłyszała.Napokładzie wszczął się rwetes, uszu Conana doszły krzyki i nawoływania, statek roz-237świetlił się ognikami pochodni.Cimmeryjczyk wiedział, że pozostaje mu tylko jedno.Długim skokiem z burty runął do wody.Zostawił Aminę i Selenę, lecz Kamień był waż-niejszy.Na pokładzie usłyszano plusk, ale w ciemnościach nocy nikt nie mógł dojrzećsylwetki poruszającej się na morzu.Conan wiedział, jak niewielkie ma szansę przeży-cia.Mógł co prawda rankiem spotkać jakiś okręt, gdyż na tych wodach często pływałykupieckie statki, ale równie dobrze mógł natknąć się na rekiny.Albo po prostu umrzećz wyczerpania.A jeśli zmieni się pogoda, jeżeli przyjdzie burza, a z nią fale, to niebędzie już ratunku.ROZDZIAA
DWUDZIESTY SZÓSTYWyspa byÅ‚a maleÅ„ka.W ciÄ…gu jednego popoÅ‚udnia można jÄ… byÅ‚o obejść, a i to niewysilajÄ…c siÄ™ zbytnio.Groz
nie sterczące z morza grzebienie raf, skutecznie zniechęcałykogokolwiek do przybijania ku jej brzegom.Ismail nie pamiętał już jak długo na niejmieszkał.Mógł to chyba tylko rozpoznać po starzeniu się własnej twarzy, po tym, żez biegiem lat jego smolistoczarne włosy pokryły się srebrem aż wreszcie całkiem posi-wiały.Na wyspie nie zbywało mu na niczym.W lesie znajdował owoce, na plaży kraby,żółwie i mięczaki, hodował małe stado kóz, które dawały mu mleko i mięso.Nie po-trzebował od świata niczego więcej.Czasem tylko wypływał na własnoręcznie skleco-239nej tratwie w pobliże raf i łowił ryby.Bał się jedynie zniedołężnienia i starości, chwili,kiedy nie będzie potrafił zdobyć jedzenia.Ale wiedział też, że jeżeli nie wydarzy sięnic nadzwyczajnego, to ma przed sobą ładnych parę lat życia.Należał wszak do długo-wiecznego rodu.Tego ranka potruchtał na plażę i korzystając z niedawnego przypływu,zbierał do kosza wyrzucone na brzeg rzeki raki i małże.Szedł spokojnie z trudem już coprawda pochylając plecy, gdy nagle zamarł.Na piasku leżał człowiek.Ismail przestra-szył się.Nie tego rozbitka, który przecież nieprzytomny lub nawet martwy nie mógłbymu uczynić żadnej krzywdy.Przestraszył się samego widoku człowieka.Minęło tylelat, że chyba już po prostu zapomniał jak wyglądają ludzie.Powoli zbliżył się.Przykuc-nął obok leżącego.Był to potężny mężczyzna, który nawet nieprzytomny i bezbronnywydawał się niezwykle groz
ny i silny.Twarde węzły mięśni uwypuklały się pod skórą,a liczne blizny pokrywające ciało świadczyły o burzliwej przeszłości rozbitka.Ismaildotknął jego piesi.Serce biło.Słabiutko, ale biło.Zamyślił się.Nie da rady przecieżodciągnąć tego olbrzyma w głąb lądu.Musi go więc ocucić i zmusić do wstania.Zacząłklepać mężczyznę po twarzy, szarpać za ramiona.W końcu po długim czasie zmęczyłsię.A rozbitek nagle jęknął i odwrócił się na plecy.Zamrugał oczami, ale zamknął je240zaraz, bo słońce padało wprost na jego twarz [ Pobierz całość w formacie PDF ]

zanotowane.pl

doc.pisz.pl

pdf.pisz.pl

lunamigotliwa.htw.pl