Ostatni harem Prange Peter

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wiozący ją pociąg zniknął mu z oczu w tunelu, a gdy w końcu minęli cięża�rówką Czerwonego Krzyża przełęcz i znalezli się w dolinie po drugiej stroniegóry, już go nie było.Od tamtej pory odsyłano go od Annasza do Kajfasza,ale nikt nie wiedział, dokąd ją zabrano, ani tureccy, ani niemieccy urzędnicynie potrafili podać mu takiej informacji.Teraz znajdował się w Urfie, u nie�mieckiego konsula, majora, bardzo pruskiego, z monoklem i bródką w stylucesarza Wilhelma.Scheubner podobno wcześniej pracował w tajnych służ�bach i znał tureckie stosunki lepiej niż jakikolwiek inny niemiecki oficer.Je�śli ktoś mógł pomóc, to tylko on.Lecz konsul tylko potrząsał głową. Myli się pan, profesorze.To wcale nie jest operacja wojskowa, tylkozupełnie cywilna.I dlatego nie ma żadnych dokumentów ani list. Przecież na własne oczy widziałem, jak tureccy żołnierze. Mnie również wzrok nie szwankuje przerwał mu Scheubner, zakła�dając monokl na oko. Z naszego dworca odjeżdżają codziennie tysiące lu�dzi.Mimo to deportacja Ormian pozostaje wewnętrzną sprawą Turcji.Pozatym kontynuował, podnosząc głos, gdy Feliks chciał coś wtrącić trzeba330popatrzeć na to z ich strony.Ormianie wspierają naszych rosyjskich wrogów,jak tylko mogą.Ukrywają w swoich kościołach dynamit i broń, wszędziewybuchają bomby.Ponoć udało im się nawet zatruć chleb w wielu wojsko�wych magazynach. Przecież tu chodzi o przesiedlenie mnóstwa ludzi, to są całe transpor�ty.Sam pan powiedział! Nie rozumiem, dlaczego Niemcy pozwalają na cośtakiego.Do cholery, naszym obowiązkiem jest zrobić wszystko, by uratowaćtych niewinnych ludzi, lecz zamiast tego. Podziwiam pańską szlachetność, profesorze.Pastor Lepsius byłby za�chwycony. Pastor Lepsius? A kto to jest? Czy on mógłby mi jakoś pomóc? Nie sądzę.To samozwańczy zbawiciel świata, który tutaj robi tylkozamieszanie.Przejmuje się losem Ormian jak swoim własnym, i to już odczasów Abd�lhamita.Proszę mi wybaczyć, jeśli się mylę, lecz czy sam panniedawno nie oświadczył w Wanie, że wiele europejskich rządów mogłobybrać przykład z moralności naszych tureckich przyjaciół? Coś takiego obiłomi się o uszy.Skąd tak nagła zmiana poglądów? Wyprowadzono mnie w pole, pewne sprawy po bliższym przyjrze�niu się. Tak, tak, fatamorgana. Scheubner pogładził się po bródce. Takmiędzy nami, przyjacielu, mnie również nie podoba się ta cała niesympa�tyczna akcja.Niech pan nie myśli, że nasi wojskowi nie przeklinają! Generałvon der Golz jest oburzony marnotrawieniem składów kolejowych.Mogli�byśmy je wykorzystać do dużo bardziej sensownych celów.Interweniowali�śmy już wielokrotnie.Lecz Turcy nas zbywają.Za każdym razem używajątego samego argumentu, że tutaj chodzi o czysto cywilną operację. Konsuluniósł ręce. Niech mi pan wierzy, robimy, co możemy, lecz obawiam się,że musimy poddać się temu co nieodwołalne.Feliks milczał.Pod oknem przechodziła karawana Ormian, którychżandarmi pośpieszali batami.Mężczyzn związano ze sobą sznurami, kobietyz dziećmi szły za nimi w pewnej odległości.Z domu naprzeciwko, któregodrzwi oznaczono białą literą O", dwóch policjantów wyciągało właśnie naulicę ciężarną kobietę.Feliks odwrócił się. Pa ni e konsulu, musi mi pan pomóc powiedział. Jest pan mojąostatnią nadzieją.331Scheubner poprawił monokl, by uważnie mu się przyjrzeć. Pozwoli pan, że o coś zapytam? Tak między mężczyznami? Tak.Oczywiście. Czy tu chodzi o jakąś kobietę?Feliks skinął głową. Dlaczego od razu nie powiedziałeś, kochanieńki? Jestem już żonatyna tyle długo, by wiedzieć, że nikt z nas nie jest aniołem. Scheubner wstałod biurka i podszedł do telefonu, który wisiał na ścianie obok drzwi. Tur�cy przenieśli swoje biuro deportacyjne do Aleppo, zapytam się.Może będącoś wiedzieć. Podniósł słuchawkę z widełek, zakręcił korbką i rzucił kilkasłów po turecku.Feliks wsunął do ust papierosa. Dlaczego właściwie nie zapytał pan na miejscu? zapytał konsul, cze�kając na połączenie. Biuro Deportacyjne mieściło się do niedawna w Wa�nię, a jego szefem był tamtejszy gubernator. Co proszę? Generał Taifun jest. Szefem Biura Deportacyjnego, tak.Lecz teraz jest już za pózno.Wanzajęli Rosjanie. Kiedy? Dwa dni temu.Turcy już prawie stłumili powstanie, gdy nagle,dzięki zabiegom Ormian, wkroczyli Rosjanie.Widzi pan? Obawy naszychsprzymierzeńców wcale nie są nieuzasadnione.Ale chwileczkę, mam po�łączenie!Scheubner znów rzucił kilka zdań po turecku.Potem słuchał, robiąc no�tatki na karteczce.Feliks zgasił papierosa.Jeśli to co mówi konsul, jest praw�dą, to Taifun osobiście odpowiada za wszystko to, co się tu dzieje.Na ulicyżołnierz dzgnął ciężarną kobietę bagnetem.Jej krew zabarwiła pył na drodzena czerwono.Feliks zaczął szeptać Ojcze nasz. Ma pan szczęście, profesorze stwierdził Scheubner.Feliks odwrócił się od okna. Dowiedział się pan czegoś? Jak najbardziej. Konsul odłożył słuchawkę na widełki. Mówi cośpanu nazwa Gaziantep? Niestety, nie.Czy to jakieś miasto? Tak, mniej więcej dwieście mil na zachód stąd.Najprawdopodobniejtam właśnie dotarł transport, którego pan szuka.33219łońce niczym kula żaru unosiło się nad karawaną, setkami ludzi, którzySotępiali stawiali nogę za nogą, brudni i spoceni, spragnieni i na wpół za�głodzeni, niczym karykatury Boskiego stworzenia.Eliza w milczeniu szłaobok Mariam.Suchy język przykleił się jej do podniebienia.Od wieków niedostała nic do picia i potrafiła myśleć tylko o wodzie, o niczym innym, na�wet o Aramie, który zniknął gdzieś w nieskończonej chmarze ludzi [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Search

Podstrony